ยาใจของนายตะวัน

ร่างสูงหยุดเดินแล้วหันมาสบตาคนถามอย่างช้า ๆ
“ปุ๋ยนี่ใส่ตรงไหน”
“นายเป็นใครกันแน่ เป็นผู้กองหรือเป็นนายตะวัน”
“ถ้าไม่บอกจะใส่เองนะ” เขาตั้งท่าจะหยิบปุ๋ยในกระบุง
“นายอาจจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกของนายได้ แต่นายเปลี่ยนดวงตา เปลี่ยนตัวตนของนายไม่ได้”
เขาวางกระบุงปุ๋ยลงแล้วก้าวยาวเข้ามา
“ถามว่าจะให้ใส่ปุ๋ยตรงไหน”
“ไอ้คนบ้า! ตอบให้ตรงคำถามหน่อยได้ไหม ฉันถามว่าคุณคือนายตะวันใช่ไหม แล้วทำไมต้องปิดบังฉันด้วย”
“มันยากนักหรือไงที่คุณจะเดินเข้ามาแล้วบอกว่าคุณคือนายตะวัน หรือถ้าคุณไม่ใช่ คุณก็บอกมาอย่าให้ฉันต้องเดาไปเอง สงสัยไปเอง คิดไปเองแบบนี้ ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ” อิงฟ้าพร่างพรูถ้อยคำทั้งน้ำตา เขายังยืนนิ่งแล้วถอดแว่นกันแดดสีดำนั้นออกเสียบกับคอเสื้อโปโลสีขาวสะอาด
“ถามอีกครั้งว่าจะให้ใส่ปุ๋ยตรงไหน” ดวงตาที่มองสบมาทำให้อิงฟ้าถึงกับอ้าปากค้าง เธอเข้าใจไม่ผิด!
“หืม...ยังไม่บอกอีก”
หญิงสาวยังมองเขานิ่งด้วยความตื่นตะลึง หยาดน้ำสีเงินคลอหน่วยตาสวยสุกสกาว ผู้เป็นเจ้าของกระพริบตาสองสามที
“ถ้างั้นใส่ตรงนี้นะ” ขาดคำสองมือหนาของผู้กองหนุ่มก็ประคองใบหน้าหญิงสาวให้สบตาเขาแล้วปักรอยจูบลงมาอย่างนุ่มนวล คนตัวเล็กเบิกตาโพลง ร่างบางยืนนิ่งเป็นหุ่นน้ำแข็งเมื่อเขานาบริมฝีปากอุ่นนุ่มนิ่มเบียดบดเนิ่นนาน...นานเสียจนเธอแทบขาดอากาศหายใจ
“อื๊อ!” หญิงสาวร้องประท้วงเมื่อได้สติก็ขยับตัวหนีเขาพัลวัน และรู้สึกแข้งขาเหมือนไม่มีแรงจะยืน เธอควรจะโกรธเขา ตบเขา ด่าเขาสิอิงฟ้า!