ม่ายสาวพ่ายเพลิงรัก

แพทริเซียหลบมาหาที่เงียบ ๆ ยังสวนหย่อมชั้นสิบห้าเพื่อพักสมองที่อื้ออึงไปด้วยความไม่น่าจะเชื่อ นี่คือความจริงใช่ไหม... จอห์นคือประธานบริษัทคนใหม่
แล้วเขาจะรู้ไหมว่าเธอทำงานที่นี่
เธอนั่งพิงต้นไม้หันหน้าไปทางห้องทำงานที่เป็นห้องกระจกมองจากด้านนอกไม่เห็นอะไร แต่ข้างในนั้น กลับมองเห็นเธอได้อย่างชัดเจน
โดยหารู้ไม่ว่าผู้ที่นั่งอีกฝั่งของกระจกคือจอห์นนั่นเอง
อา... บังเอิญจริง ๆ หรือเธอตั้งใจมายั่วเรา
จอห์นชมความสวยงามของแพทริเซียอย่างช้า ๆ ใบหน้างามหน้าและริมฝีปากอันอวบอิ่ม หุ่นอวบอั๋นอยู่ในกระโปรงสั้นและท่านั่งหลับที่มองเห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหน ทำเอาเขาอดใจแทบไม่ไหว
ตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอกันสามวัน ภายในใจคิดถึงความไร้เดียงสา คิดถึงกลิ่นหอม และคิดถึงน้ำรสหวานของแพทริเซีย
ให้ตายเถอะ แค่คิดเขาก็รู้สึกซู่ซ่าขึ้นมากะทันหัน
ทำไมเขาถึงหลงรักเธอได้มากขนาดนี้วะ
จอห์นเดินมาเปิดประตู ยืนมองดูหญิงสาวที่หายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
โธ่... แม่คุณ หลับลึกแบบนี้คงเหนื่อยมากสินะ รออีกนิดนะที่รัก ผมกำลังเสนอขอเลขาคนใหม่
เขาคิดแต่การกระทำกลับโน้มตัวก้มลงจูบที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มนั้นอย่างนิ่มนวล แพทริเซียตกใจตื่น ตากลมโตมองจอห์นอย่างตระหนกและรีบลุกยืนขึ้น
“ท่านประธาน... เออ ขอโทษค่ะ”
“ผมคิดถึงคุณจังแพท”
อ้อมแขนใหญ่สวมกอดแนบแน่น
“ฉันก็คิดถึงคุณคะจอห์น”
สิ้นเสียงริมฝีปากทั้งคู่ประกบเข้าหากันทันที
“อืมม์...”
อารมณ์ใคร่สิเน่หาไหลบ่าตามหัวใจทั้งสองที่มีความต้องการกันและกันอย่างเปี่ยมล้น
ไม่ว่าจะเป็นมือไม้ที่ลูบไล้ไปตามเรือนร่างกลมกลึงและขยำบั้นท้ายเนืองแน่น
“อา... เพอร์เฟคสุด ๆ”
จอห์นช้อนแขนเข้าใต้สะโพกงอนงามเพื่ออุ้มพาเธอเข้าไปในห้องทำงานตามที่หัวใจเรียกร้อง