เสน่หาราคี(เหนือสมุทรอันดามัน)

“คงไม่ได้หรอกค่ะ กลับมาฝึกงานที่ภูเก็ต พ่อแม่ก็อยากให้หนูกลับไปพักอยู่ที่บ้านกับพวกท่าน”นิราบอก

“อ้าว”อันดามันหันมาทางเพื่อนรัก “ก็ไหนเธอบอกว่าจะพักด้วยกันที่บ้านคุณเหนือไง”

“ก็พ่อแม่ฉันไม่ยอมน่ะสิ ฉันพยายามเถียงแล้ว แต่ก็เถียงไม่ขึ้น”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะอยู่กับใคร”อันดามันเสียงแผ่ว

“ก็อยู่กับฉันไง”เหนือสมุทรกล่าว สายตาเขามองเธอ

“ ..”อันดามันรู้สึกใจสั่นๆ กับสายตาเขาที่มองมา

ไม่รู้ทำไม อยู่ๆ ก็เผลอนึกถึงคืนนั้น

มันคือความทรงจำที่เธอไม่มีวันลืมได้เลย

วัวเคยค้าม้าเคยขี่

อยู่ดีๆ เธอก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา ยิ่งสายตาของเหนือสมุทรที่มอง ยิ่งทำให้ไม่อาจวางใจ

เธอไม่ไว้ใจเขา ..และไม่ไว้ใจตัวเองเช่นกัน

ความสัมพันธ์ของเราสอง ต้องปกปิดให้มิดชิด

เขาเป็นเพื่อนสนิทของพ่อ แถมยังเป็นแฟนของเพื่อนสนิทของเธอ

เจอสถานการณ์แบบนี้ แล้วจะให้เธอทำยังไง

จะเปิดเผยเรื่องคืนนั้นกับใครก็ไม่ได้

แล้วที่สำคัญ เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น

เธอไม่ใช่แฟนของเขา ไม่ใช่คนที่เขารัก

ก็แค่คนหนึ่งที่เขาเผลอพลาดพลั้ง ไม่อาจยับยั้งสติ

เพราะความเมา จึงทำให้เกิดเรื่องของสองเรา

ถ้าเขาไม่เมา ก็คงไม่มีวันแตะต้องเธอ