รักยาตรามายาหัวใจ

เจ้าทำให้คนรักของข้าตาย เจ้าต้องชดใช้!
............
เมเวียสมองดูแผ่นหลังกว้างของลูกชายที่กำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระบ่านั้นปลิวเล็กน้อยเมื่อต้องลม สองมือแข็งแรงไขว้กันไว้ด้านหลัง...รู้ดีว่าตอนนี้ใบหน้าคมเข้มของวาร์มกำลังเครียดขรึมปนดุดันอยู่แน่นอน
“เรื่องมันก็นานแล้วนะ เจ้าควรจะลืมมิวแล้วเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว”
“ให้ข้าเริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงที่ฆ่ามิวอย่างงั้นรึ?!”
น้ำเสียงที่บ่งบอกความโกรธเกรี้ยวอย่างไม่ปิดบังอีกทั้งไหล่ที่ขยับคล้ายเจ้าตัวกำลังสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง ทำให้คนเป็นพ่อต้องถอนใจยาว
“พ่อเคยบอกไปแล้วไม่ใช่รึ...หากเจ้าจะพูดแบบนั้นก็ต้องโทษพ่อด้วยที่ไม่ตามไปช่วยคนรักของเจ้า”
“ไม่เกี่ยวกับท่าน ท่านไม่รู้นี่”
“พ่อไม่รู้ว่าเป็นมิวก็จริง แต่พ่อรู้ว่ามีคนเจ็บสองคน เพียงแต่ไม่รู้ว่าทั้งนาร์ยและมิวสาหัสทั้งคู่ ตอนที่นาซุสมาบอก...พ่อฟังไม่ทันเองจึงเข้าใจว่านาร์ยสาหัสคนเดียว ทำให้พ่อให้พลังแห่งไฟแก่นาซุสไปไม่พอ”
“ต่อให้พลังไม่พอก็น่าจะบอกให้ท่านพ่อตามไปช่วยสิ ไม่ใช่ช่วยแต่ลูกตัวแล้วปล่อยมิวให้ตาย!”
น้ำเสียงห้วนกระด้างแต่สั่นสะท้านของชายหนุ่มทำให้คนข้างหลังต้องถอนใจอีกครั้งในสิ่งที่เพียรพยายามบอกมานานแต่อีกฝ่ายหาเข้าใจและยอมรับไม่...ต่อให้เขาตามไปทีหลังยังไงก็ไม่ทันอยู่ดี แต่วาร์มกลับเอาแต่คิดว่าเป็นความเห็นแก่ตัวของพ่อและลูกคู่นั้น
“ข้าเบื่อจะพูดเรื่องเก่าพวกนี้เต็มทีแล้ว พูดเรื่องงานแต่งของเจ้าดีกว่า”
“ข้าไม่แต่ง!”
“ไม่แต่งไม่ได้ หากเจ้าอยากเป็นผู้ปกครองต่อจากข้า...เจ้าต้องแต่ง เจ้าใฝ่ฝันอยากให้ข้ายกหน้าที่นี้ให้มานานแล้วไม่ใช่รึ...ในเมื่ออยากได้นักก็ต้องทำตามที่ข้าบอก!”
น้ำเสียงเฉียบขาดจากบิดาทำให้วาร์มหันมามองหน้าอีกฝ่ายทันทีด้วยแววตาขึ้งโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายจึงหายตัวไปจากตรงนั้นโดยไม่ร่ำลาทิ้งให้เมเวียสอยู่ตามลำพัง
................

วาร์มมองหญิงสาวที่ก้าวมาหาเขาช้าๆ นั่นอย่างกระหยิ่มใจ...อย่างน้อยใบหน้าของนางก็ยังสวยเจริญตามากกว่าจิตใจ ชายหนุ่มเบนสายตากลับไปมองว่าที่พ่อตาด้วยดวงตาที่มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่รู้เพียงครู่ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวที่กำลังเดินมาถึงเขา
...พอพาลูกสาวของคนใจร้ายไปยังเขตของตัวเองได้ คงต้องหาทางเอาคืนแทนมิวให้สาสมใจ เอาให้นางอยากตายไปเลยยิ่งดี... วาร์มยิ้มมุมปากอย่างหมายมาดกับความคิดนั้น
หารู้ไม่ว่าซีเรียมองเห็นสายตาคู่นั้นพอดีและให้รู้สึกเป็นห่วงในอนาคตของลูกสาว
.....................

“เจ้าเข้ามาห้องนี้ทำไม!” วาร์มเดินหน้าตาถมึงทึงมาใกล้ร่างเล็กที่ขยับลุกจากเตียงกว้างอย่างรวดเร็ว
“อะ...เอ่อ ขะ...ข้าไม่รู้ว่านี่เป็นห้องท่าน ขอโทษค่ะ” ใบหน้าซีดเผือดเพราะกลัวหน้าของวาร์ม ปากเล็กละล่ำละลักบอกแล้วขยับจะเลี่ยงห่างไปยังหน้าประตูห้อง แต่ก็ไปไม่ได้เมื่อถูกจับต้นแขนไว้แน่นจนเจ็บ
“ข้าถามว่าเจ้าเข้ามาห้องนี้ทำไม นี่เป็นห้องของข้ากับมิว! เจ้าไม่มีสิทธิ์เหยียบเข้ามา!”
ชายหนุ่มเขย่าต้นแขนเล็กสามสี่ครั้งอย่างไม่สนว่าคนถูกทำจะเจ็บแค่ไหน แล้วจึงปล่อยออกเต็มแรงจนนาร์ยเซถอยหลัง อันที่จริงหญิงสาวสามารถยั้งขาไว้ได้เพราะเขาไม่ได้ผลัก แต่เพราะอยากอยู่ให้ห่างจากคนหน้าตาน่ากลัว จึงถอยเท้าไปอีกอย่างรวดเร็วจนเหยียบชายกระโปรง เป็นเหตุให้เกือบล้มหงายหลังแต่นางพลิกตัวทัน แต่การพลิกตัวก็ทำให้ไปชนพนักเก้าอี้ แล้วทั้งคนและเก้าอี้ก็ล้ม เป็นเหตุให้บริเวณหางคิ้วขวาถูกมุมเก้าอี้จนเลือดไหลเปื้อนชุดสีชมพูทันที
วาร์มที่ยืนอึ้งเพราะไม่คิดว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ เขาขยับจะเข้าไปหาภรรยาที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเผือด ไหนจะเลือดที่ไหลเปรอะแก้มอีก
“ท่านพี่ ท่านทำอะไรนาง!” วาเรลาที่เข้ามาได้ยินประโยคท้ายและเห็นตอนนาร์ยถูกผลักล้มถูกเก้าอี้ถึงกับตะโกนเสียงดังก่อนวิ่งมาประคองพี่สะใภ้ที่กำลังเช็ดเลือด แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะ สาวแก้มอวบมองพี่ชายที่เอาแต่ยืนนิ่งตาดุ...อย่างโมโหสุดแสน “ข้าเป็นคนพานางมาห้องนี้เอง นางไม่รู้หรอกว่านี่ห้องใคร แล้วถึงรู้...นางก็มีสิทธิ์เข้ามา นางเป็นเมียท่าน เข้าใจมั้ย...เมียท่านชื่อนาร์ย ไม่ใช่มิว!”
น้องสาวตะโกนเสียงดังอย่างต้องการให้เข้าไปถึงจิตใจคนตรงหน้าที่เหมือนจะขยับตัวนิดหนึ่ง แต่ก็แค่นิดเดียว
นาร์ยมองชายหนุ่มด้วยอาการสะท้อนใจ นางไม่มีวันแทนที่มิวได้ ไม่มีวัน ! แต่กระนั้นก็แปลกใจนัก คราวนี้ไม่มีน้ำตาให้เขาเห็น ไม่ว่าจะเป็นน้ำตาเพราะเจ็บแผล หรือเจ็บในใจ นางเข้มแข็งขึ้นหรืออย่างไรกัน
“พี่สะใภ้ เจ็บมากมั้ย ทนนิดนะ ข้าจะเรียก...”
“ข้าไม่เจ็บหรอก อย่าเรียกใครทั้งนั้น ยิ่งเอลา ยิ่งไม่ต้องเรียก” หญิงสาวบอกเสียงเบา ระหว่างนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือด ทั้งที่ไม่ต้องก็ได้เพราะเลือดมันเลอะหน้าหมดแล้ว “แล้วก็อย่าโกรธพี่เจ้าเลย ข้าถอยไม่ระวังเอง”
“เรื่องนั้นให้สายตาข้าตัดสินเองได้” วาเรลาบอกเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อคิดถึงเสียงตะโกนและการกระทำของพี่ชายที่มีต่อนาร์ย นางแย่งผ้าในมือพี่สะใภ้มาซับเลือดที่หางคิ้วแล้วประคองพากันออกจากห้อง โดยไม่คิดจะมองคนที่ยืนกำมือเงียบ
.............

“นาร์ย!!” ชายหนุ่มตะโกนชื่อภรรยาเสียงดังพร้อมตัดสินใจทุบกำแพงไม่ยอมหยุดหลังจากใช้เวทไม่ได้ผล “ท่านซีเรีย ให้ข้าเข้าไปหาเมียเดี๋ยวนี้นะ ข้ามารับเมียแล้ว ข้ารักนางนะ ต่อให้นางตาบอดจริงข้าก็รักนาง ข้าจะดูแลนางเอง ข้าขอร้อง คืนเมียให้ข้าเถอะ นาร์ย...ข้ารักเจ้านะ ได้ยินมั้ย!!”
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ชายหนุ่มตะโกนประโยคเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา มือสองข้างก็ทุบกำแพงน้ำแข็งจนเลือดออก แต่สิ่งที่ตอบกลับมาก็เป็นเพียง...สายลมหนาวเย็นและความมืดที่เริ่มครอบงำ
..................

ลองโหลดตัวอย่างอ่านดูได้ค่ะ ^_^