หลุมพรางรักร้าย

“ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด แล้วลงไปรอฉันในอ่าง”

คำสั่งจากน้ำเสียงห้วนๆ เปรียบเสมือนสายฟ้าที่ฟาดลงกลางร่างอันบอบบางของกุลนิษฐ์ที่ยืนตัวซีดตัวสั่นอยู่ตรงกลางห้องพักสุดหรูของโรงแรมระดับแถวหน้าใจกลางกรุงเทพมหานคร หลังจากที่เธอถูกพามาส่งไว้ที่นี่โดยผู้ชายชุดดำสี่คนที่ไปรับตัวเธอมาจากบ้านที่เธอพักอาศัย

กุลนิษฐ์หันไปมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องอีกห้องหนึ่ง เธอชะงักอึ้งไปเล็กน้อยเพราะความหล่อคมคายและร่างกายกำยำบวกกับความสูงชะลูดนั่นยิ่งส่งผลให้คนคนนี้ดูน่าดึงดูดและน่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น

แต่ถ้าหากว่าอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกต้องกว่านี้และดีกว่านี้กุลนิษฐ์คงมีกะจิตกะใจที่จะหลงใหลได้ปลื้มกับบุคคลที่เพิ่งเดินผ่านหน้าเธอไป อยากที่จะชื่นชมความหรูหราโอ่อ่าของสถานที่แห่งนี้แน่ เพราะหากให้สำรวจกันจริงๆ ห้องพักขนาดใหญ่แห่งนี้มันทั้งกว้างขวางใหญ่โตแค่ห้องที่เธอยืนอยู่ในตอนนี้ก็เทียบเท่ากับขนาดห้องนอนสองห้องของบ้านคุณลุงวานิตกับคุณป้าอรกานต์ที่เธอพักอยู่อาศัยทั้งหลังแล้ว