ปล้นรัก

“โฬมขา...” คำเรียกขานแว่วหวานหลุดจากกลีบปากเต้นระริก “ปล่อยพิมพ์ลงเถอะนะ”
เป็นอีกครั้งที่ปากหยักนั่นคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาทั้งสองข้างส่อแววร้ายกาจ แต่วงแขนกำยำยอมผ่อนร่างเล็กลงช้าๆ ให้เธอได้ยืนนิ่งๆ อยู่หน้ากระจกใส ปลายนิ้วเรียวยกเกลี่ยนกรอบหน้างาม แล้วจดจ่ออยู่ที่กลีบปากนุ่มนิ่ม
“ฮ่าๆ”
จากนั้นเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น “คุณคิดว่านิสัยผมเป็นแบบนี้นจริงๆ น่ะหรือ ไม่ว่าคุณจะรุนแรงหรืออ่อนหวานกับผม ต่อให้ร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด คุณก็ต้องเป็นเมียผมอยู่ดีนั่นแหละพิมพ์นารา”
คนตัวเล็กตวัดดวงตากลมๆ นั้นมองเขาอย่างเชือดเฉือน ยกมือบางฟาดเข้าให้ที่แก้มสากระคาย จนคนไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับหน้าหันไปในทิศทางเดียวกัน คราวนี้มือหนายกลูบแก้มที่ชาหนึบตัวเองป้อยๆ คลี่ยิ้มร้ายกาจ
“ตั้งแต่เจอหน้ากันคุณตบผมกี่ครั้งแล้วฮ้า!”
จู่ๆ ก็ตวาดลั่นก้องห้อง “นับไว้เลย ว่ามือน้อยๆ ของคุณมันฟาดซีกแก้มผมกี่ครั้ง เพราะผมจะเอาคืนเป็นสิบเท่า และขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ คุณตบผมตรงไหน ผมก็จะจัดการคุณตรงนั้น”
ดวงตาสีดำถ่านวาวโรจน์ “ครั้งแรกในห้องทำงาน ดี! เราจะไปสนองตัณหาที่ห้องทำงานกัน แต่ก่อนจะไปที่นั่นจัดการตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน” จบคำอุ้งมือร้อนผ่าวก็คว้าหมับเข้าที่เรียวแขนกลมกลึง “แล้วคิดไว้ด้วยว่าครั้งที่สองสามและสี่น่ะ มันอยู่ตรงไหน เพราะผมจะเอาคืนให้สาสม ชนิดที่คุณต้องจดจำไปจนวันตาย”