ซ่อนใจไกลรัก

เมื่อรักไม่เป็นอย่างใจปรารถนา เธอจำต้องหลบลี้หนีหน้าเขา...

_________________________________

*** ตัวอย่างในเล่ม ***

“ฉันแต่งงานมีครอบครัวแล้ว คุณจะทำตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้”

“…!”

นั่นเป็นตัวเลือกสุดท้ายที่ชาลิสาคิดจะบอกคนที่เธอจำต้องทำร้ายความรู้สึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมฆินทร์บีบบังคับให้เธอต้องเป็นฝ่ายโพล่งมันออกมาทั้งที่ไม่อยากทำ ได้แต่หวังว่าเขาจะยอมหยุดและปล่อยเธอไป ไม่อยากให้ระหว่างเราต้องถลำลึกกลายเป็นแผลเหวอะหวะ หากคนฟังนิ่งงันกับสิ่งที่กระแทกใจเขานานกว่าสองนาที ก่อนที่ความเจ็บปวดจะเข้ายึดครองในพื้นที่ส่วนลึกจนแทบไม่เหลือแรงต้าน

หล่อน...แต่งงานแล้วงั้นเหรอ

ปากหยักแสยะยิ้มนึกขัน อยากจะหัวเราะให้กับความรู้สึกของตัวเองที่มันยังคงยึดติดอยู่กับอดีต...อดีตที่มีเพียงชาลิสาเหมือนกับคนตาบอด

ชายหนุ่มเคยสั่งให้ตัวเองเกลียดหล่อน เกลียดยัยผู้หญิงโลเลไร้หัวใจ หากก็ถูกกลบมิดด้วยความรักที่ยังคงรายล้อมวนเวียนอยู่ในความรู้สึกส่วนลึกทุกครั้งที่หลับตาเห็นภาพความทรงจำระหว่างเรา

หึ ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

“ถ้าอย่างนั้นสถานะพี่ในตอนนี้ก็คงเป็นได้แค่ชู้ของชามสินะ”

เศษเสี้ยวความหวังน้อยนิดที่คิดว่าร่างสูงจะคืนอิสระให้แก่กันถูกทำลายลงไม่มีเหลือ ชาลิสารู้สึกถึงระยะที่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปเมื่อคนแค่นยิ้มเอื้อมมือมาเกี่ยวล้อเส้นผมดำขลับอ่อนนุ่มของเธอด้วยปลายนิ้วของเขา ทิ้งสายตาลงมองสิ่งที่ดึงดูดความสนใจเขาไปครู่หนึ่งก่อนช้อนตาคมขึ้นสบนัยน์ตาอ่อนหวานแสนตระหนก

“ผู้ชายคนนั้นรู้รึเปล่าว่าชามเคยผ่านอะไรมาก่อน”

“คุ...คุณ”

“รู้ไหมว่าเคยมีผัวมาแล้ว”

เพียะ!

ไวเท่าความรู้สึก คนอดรนทนฟังไม่ไหวได้เหวี่ยงฝ่ามือกระทบลงใบหน้าหล่อเหลาจนสะบัดไปอีกด้าน แม้จะรู้สึกตกใจกับการกระทำของตัวเองทว่าความเสียใจมันมีมากกว่า ชาลิสาจ้องมองคนที่เหยียดหยามเธออย่างไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของเขา น้ำอุ่นร้อนรื้นล้นดวงตาคู่สวยแต่เธอก็พยายามสะกดกลั้นมันไว้

คนถูกตบแค่นหัวเราะ เดาะลิ้นดุนกระพุ้งแก้มสัมผัสได้ถึงความแสบสัน เขาหันกลับมาจ้องตอบคนที่ฝากรอยแดงอย่างไม่สะท้าน มันช่างห่างไกลกับความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อรู้ว่าหล่อนไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว

ไม่สิ! ยังไงชาลิสาก็ยังเป็นของเขาอยู่วันยังค่ำ เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมา ‘ทับรอย’ เขาได้อย่างเด็ดขาด

พรึ่บ!

แทบไม่ต้องรอให้ใครบอก! คนหน้ามืดก็เข้าตวัดช้อนอุ้มแฟนสาวพากลับเข้ามาในห้องทันที ชายหนุ่มโยนเธอลงบนเตียงขณะที่เจ้าตัวทัดทานอย่างสุดความสามารถ มือแกร่งฉีกทึ้งม่านสีขาวจากเสาข้างหนึ่ง รวบสองแขนของชาลิสาไพล่เหนือศีรษะเล็กจัดการผูกข้อมือทั้งสองข้างโยงไว้กับหัวเตียงป้องกันการหลบหนีและประทุษร้าย

“คุณ...! ไม่! ปล่อย! อื้ออ!”

_________________________________


*** โปรดโหลดตัวอย่างเพื่อประกอบการตัดสินใจ ***