จับสายซึน มาเจอมึนตัวพ่อ

หรือผมจะอยากมีหนวด?

คำถามสั้นๆ ที่ผมเฝ้าถามตัวเองมาตลอดสัปดาห์นี้

ผมละสายตาไปจากรุ่นพี่คนนั้นไม่ได้เลย... ทุกครั้งที่เห็น เขา มานั่งดูผมถูกรับน้อง ผมไม่เคยคงสมาธิตัวเองเอาไว้กับเหตุการณ์ใดๆ ได้เลย ทุกความสนใจของผม ตกเป็นของเขาทั้งหมด ผู้ชายคนนั้น คนที่มีหนวดรำไรประดับอยู่บนใบหน้าคมเข้ม ผิวของเขาเป็นสีแทนที่ดูเหมือนจะเกิดจากการตากแดดมากกว่าพันธุกรรม ดวงตาของเขามีพลังทำลายล้างสูงมาก นั่นทำให้ผมต้องรีบตวัดสายตาหนีทุกครั้ง เวลาที่พี่เขาทำเหมือนจะรู้สึกตัวว่ามีคนกำลังจ้องมองอยู่

.

.

.

.

.

"พี่หนวด..." เสียงยานครางที่แสนคุ้นเคย มาพร้อมกับใบหน้าบึ้งตึงและปากบางเฉียบที่เบะออกจากกัน

"ไรมึง?" ผมรับคำ มองหน้ามันแค่แว้บเดียวแล้วเลิกสนใจ

...อาคารกำลังต้องการหลังคานะครับ

"ปวดขาอะ"

ผมหันไปสำรวจร่างกายมันอีกครั้ง "ไปทำไรมา?"

"โดนทำโทษในห้องเชียร์"

"มึงดื้ออะดิ"

"ไม่ดื้อเหอะ" เด็กนั่นปฏิเสธ "แค่ลืมใส่เสื้อกล้ามซับข้างในแค่เนี้ย โคตรไม่มีเหตุผลเลยว่ะ"

ผมพยักหน้ารับรู้ อะนะ...ก็เคยโดนมาก่อนเหมือนกัน ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผล แต่ประโยชน์ของห้องเชียร์มันก็มีเยอะอยู่ เลยไม่อยากคัดค้านอะไร "โดนให้ทำอะไรบ้าง?"

"สก๊อตจั๊มป์ 50 วิ่งรอบตึกอีก 20"

...หนักใช้ได้...

"งั้นรอนี่แป๊บ"

.

.

.

.

.

"เชี่ยไข่"

"ว่าไงครับ เฮียเซน"

"ฝากบอกพวกปีสองหน่อยดิ๊ ว่าอย่าลงโทษปีหนึ่งเยอะไปนักสิวะ"

"หืม? ทำไมอะ นี่เด็กๆ มันไปฟ้องพวกเฮียหรอ?"

"ไม่ได้ฟ้องหรอก" ผมบอกปัด "แต่พอแม่งปวดขาแล้วกูขี้เกียจดูแล เข้าใจกูป้ะเนี่ย"

"อ่า..." มันมองหน้าผมแบบงงๆ "ไม่เข้าใจได้ป้ะครับ"

"เดี๋ยวกูถีบ"

"โห่ งั้นเข้าใจก็ได้วะ เดี๋ยวผมไปบอกพวกที่คุมน้องให้ละกันครับ" แล้วมันก็เดินละจากพวกผมไป

ไอ้ทีกับไอ้คิงเหล่มองผมแบบจับผิด มุมปากของพวกมันยกยิ้มอย่างล้อเลียน

"ไรมึง กูแค่สงสารปีหนึ่ง" ผมรีบแก้ตัว


"ใครว่าไรมึงหรือยังล่ะ" ปากไอ้ทีก็พูดแบบนั้นแหละ แต่หน้ามันนี่คือแทบจะหัวเราะใส่ผมอยู่แล้วไงครับ... โธ่!!!

.

.

.

.

.

มึงอ่อยกู๊!!

ไอ้พี่หนวด! เมื่อกี้ทำเป็นบอกเพื่อนว่ากูเป็นแค่น้อง... แล้วดูที่มึงพูด ดูที่มึงทำ!!!


อ๊อย...ใจกู