นางบำเรอพาร์ตไทม์

เกวลีกับเวธน์เป็นเพื่อนกันมาแสนยาวนาน
จนวันหนึ่งเธอก็มาขอให้เขาช่วยหางาน "นางบำเรอ" ให้
เขาควรจะช่วยเธอยังไงดี
____________________________________________________________________________

“ยืมเงินเราไปแทนได้ไหม” หยิบสมุดเช็คขึ้นมา เตรียมโทรศัพท์จะโอนเงินก็ได้ อะไรก็ได้หมด ขอแค่เธอล้มเลิกความคิดไร้สาระทั้งหมดนั่น
“ไม่ล่ะ”
“ทำไม?” ไม่คิดเลยว่าจะใจร้อนถามออกไปกลางปล้อง ก็หวังว่าใบหน้าจะไม่แสดงออกว่ากำลังตัดพ้อ หรือห่วงใยมากจนเกินกว่าสถานะเพื่อน
“ก็...เราเพื่อนกันไง ไม่ควรยืมเงินกันถ้ายังอยากคบกันเป็นเพื่อน” มองจ้องกลับไปอย่างจริงใจ จะไม่ขอเสี่ยงเสียมิตรภาพที่ดีที่สุดไปกับเงินก้อนหนึ่งเด็ดขาด
“แล้วมาให้เราช่วยทำไม” ไม่คิดเลยว่าเสียงจะกระเง้ากระงอดเป็นสาวๆ
“ก็...” เกวลีก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน ยิ่งเห็นคนตรงหน้าทำท่างอนๆ มันเป็นอะไรที่แปลกตาเหลือเกิน “เห็นว่า ‘สังคม’ ของเวธน์ ผู้ชายจะ ‘นิยม’ เลี้ยงผู้หญิง”
สังคมของเขา? นิยมเลี้ยงผู้หญิง? นี่คือตรรกะของคนโลกไหนกันนะ
____________________________________________________________________________
“คุณชื่ออะไรคะ...” งงเลยตอนเห็นร่างแกร่งที่ยังคงหันหลังให้สะดุ้ง
นี่เขาตกใจเหรอ แล้วตกใจเรื่องอะไรกันนะ
เวธน์ยังไม่ทันหายตกใจจากที่ไม่คิดว่าเธอจะยังตื่นอยู่ ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเธอเปิดโคมไฟจนห้องสว่างขึ้น
“ว่าไงคะ...ฉันยังไม่ทราบชื่อคุณเลย” จะว่าไปเธอนี่ก็บ้าใช่ย่อย จะทำเรื่องแบบนั้นกับเขา ทั้งที่ก็ยังไม่ได้รู้แม้กระทั่งชื่อเขาเนี่ยนะ
“เรียกว่า...คุณ...”
“ขุนเหรอคะ” ไม่แน่ใจว่าเขางึมงำอะไร แต่คิดว่าได้ยินอะไรประมาณนี้แหละ
“ใช่ๆ เรียกขุนก็ได้” อย่างน้อยเธอได้ยินผิดก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมาหาเรื่องโกหกกันอีก
“ส่วนฉันชื่อเกวนะคะ อยากให้ฉันแทนตัวเองว่าอะไรดีคะ” พยายามจะทำความคุ้นเคยกันให้มากที่สุด
“ตามนั้นก็ได้...”
ตามนั้น ตามไหนอ่ะ งงอีกแล้ว
“งั้นเกวขออนุญาตแทนตัวเองว่าเกว เรียกพี่ว่าพี่ขุนดีไหมคะ” นี่พยายามสุดๆ แล้วนะ ขนาดตอนนี้เขายืนหันหลังให้ก็ยังบ้าพูดคุยอยู่คนเดียวแบบนี้แหละ
“ตามนั้น...แต่ตอนนี้ผมอยากให้คุณปิดไฟให้มืดสนิทครับ”
“อ๋อ...โอเคค่ะ” แม้จะไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ก็ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ก็เขาเป็นเจ้านายนี่
ทำได้แค่มองเงาตะคุ่มของคนที่หุ่นดีเกินกว่าป๋าแก่ๆ เดินไปแต่งตัว อยากถามเขานะว่าจะแต่งทำไม แต่คิดอีกทีก็เอาเถอะคืนนี้เธอควรเป็นฝ่ายหยุดพูดได้แล้ว