เทพบุตรซ่อนลาย

เมื่อไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่ผู้ใหญ่หาให้เพราะมันช่างเสียเชิงชาย
เทพบุตรสุดหล่อกระชากใจสาวอย่าง ‘ดุจเทพ วรรัช’ จึงต้องเดินหน้าจีบสาวด้วยตัวเอง
ต่อให้รู้อยู่เต็มอกว่าสาวน้อยที่เขาปิ๊งกับผู้หญิงที่ผู้ใหญ่หาให้ คือคนคนเดียวกัน
....................
“รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้พี่ต้องการหนูมากแค่ไหน”
กุลธิดาไม่ได้พยักหน้า แต่มือเล็กที่วางทาบอยู่บนหัวไหล่ก็บีบกล้ามเนื้อหนุ่มแรงๆ แทนคำตอบ
“ต้องการมาก มากกว่าที่หนูจะรับไหว”
ร่างเล็กเกร็งขึ้นทันที ดุจเทพรีบเพิ่มแรงกอดรัด แล้วลูบไล้ปลอบโยน
“พี่หมายถึงในรถ ที่นี่” รีบขยายความเข้าใจเพราะไม่อยากให้สาวน้อยกลัวจนเกินไป
“แต่ถ้าเป็นบนเตียงนุ่มๆ ที่ห้องนอนของพี่ รับรองเลยว่าหนูจะมีความสุขที่สุดเวลาที่พี่รักหนู”
กุลธิดาช้อนตาขึ้นมองสบตา ดุจเทพก็อดใจไม่ไหว โน้มใบหน้าลงไปจูบหน้าผาก หัวคิ้ว ปลายจมูก และริมฝีปาก ก่อนจะผละจากช้าๆ ไม่กล้าจูบนานเพราะกลัวจะหักห้ามร่างกายตัวเองไม่ไหว
“เดี๋ยวกลับไปบ้านพี่ก่อนนะครับ” ยอมรับว่าใจร้อน แต่เมื่อไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องใจเย็น จะเย็นอยู่ทำไมให้ทรมาน
“แต่...”
“นะครับ พี่อยากรักหนูจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว”
“แต่มันเย็นมากแล้ว คุณแม่รออยู่”
“เสร็จแล้วพี่จะรีบพาไปส่ง”
“ไม่เอา” พูดออกมาได้ว่า ‘เสร็จแล้ว’ นี่คิดจริงๆ หรือว่าเธอจะยอมเสร็จเขา
มือบางบนหัวไหล่ต้องกำหมัดทุบลงไปอย่างหมั่นไส้ ทั้งเขินทั้งอายและไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธดี แต่ที่แน่ๆ เธอว่ามันไม่เหมาะไม่ควร
เธอไม่อยากได้ชื่อว่าใจง่าย แม้จะเผลอปล่อยตัวให้เขาทำอะไรต่อมิอะไรไปมากแล้ว แต่พอเว้นจังหวะและหยุดคิดก็เริ่มคิดได้
“พาน้องหญิงกลับไปส่งบ้านเถอะนะคะ”
“เอ่อ... แต่พี่อยาก”
“อยากได้ หรือ อยากรัก มากกว่ากันคะ”
ดุจเทพยิ้ม พอใจกับความน่ารักและหัวไวของคนในอ้อมแขน แต่สาวน้อยสิบแปดฝนอย่างเธอหรือจะทันคนอาบน้ำร้อนมาก่อนเป็นรอบอย่างเขา
“อยากได้คนที่รักสุดหัวใจมาไว้ในครอบครอง อยากรักคนที่เป็นเจ้าของทุกห้องหัวใจพี่ นะครับคนดี ไว้ใจพี่ เชื่อใจพี่ แล้วก็ตามใจพี่นะครับ”
ขนลิเกมาทั้งคณะแบบนี้ไม่ระทวยก็ให้มันรู้ไป!