ร้าวรัก

“มาแล้วเหรอ ผีสาวคนสวย...”
“พี่ไม่กลัวผีเหรอ...”
กลดคลี่ยิ้มมากขึ้น เขากระดกเบียร์หมดกระป๋อง ก่อนจะขว้างมันข้ามไปอีกฝั่งของลำธาร
“อยากกลัว แต่คิดถึงมากกว่า”
เขาอาจกำลังฝันเหมือนคืนนั้น กลดบอกตัวเองในใจแล้วหัวเราะ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับสาวน้อยรูปร่างอ้อนแอ้นที่ทำเอาเขากินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายวันคืน
ตลอดเวลาผ่านมา เขาพยายามมองหาเธอ ยืนยันกับตัวเองว่าไม่ได้ฝัน พิณมีตัวตน แต่ไม่เคยเจอเธอ
“พี่ไม่รู้ว่าตัวเองตื่นหรือฝันอยู่”
“พี่อยากให้เป็นแบบไหนล่ะจ๊ะ” พิณถามยิ้มๆ หากในรอยยิ้มนั้นมีความสะใจผสมผสาน
กลดเอื้อมมือมาใกล้แก้มเนียน กวาดไล้สายตาไปทั่วใบหน้าสวยงามตราตรึงความทรงจำ หากไม่ได้แตะนิ้วกับผิวแก้มเนียน
“เธอบอกอยู่แถวนี้ พี่ตามหา แต่ไม่เคยเจอ”
“พิณไม่ได้บอกว่าเป็นคนงานในนี้นี่จ๊ะ”
“อืม พี่คงเหมาเอาเอง แต่เธอหายไปหลายวัน”
“แล้วจะมีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนมาเดินมืดค่ำกันล่ะ”
“มาเถอะ ไม่รู้เหรอว่า พี่คิดถึง”
“แล้วพี่ไม่กลัวพิณเหมือนคนอื่นๆ เหรอจ๊ะ”
เรื่องผีสาวริมธารเล่าขาน โจษจันกันไปทั้งแคมป์ เมื่อมีหลายคนบังเอิญเจอะเจอกันกลางดึก
กลดสีหน้าจริงจังมากขึ้น เขาบอกตัวเองไม่ถูกว่าทำไมต้องกระสับกระส่ายเพียงเพราะไม่เจอหน้าเธอหลายวันคืน และก่อนสมองจะทันคิดคำตอบได้ เขารวบร่างอ้อนแอ้นเข้ามากอดจมอก
“กลัวสิ” เสียงเขาเบาลง “กลัวไม่ได้เจอพิณมากกว่า จะความฝันหรือความจริงพี่ไม่สนแล้ว ขอแค่ได้เจอเธอก็พอ”