ฤดูรักผลัดใบ

… ในสวนสาธารณะผู้คนพลุกพล่าน
แต่เก้าอี้ตัวยาวบางตัวอาจว่าง

เพียงเธออดทนเดินต่ออีกสักเล็กน้อย
เธอจะพบความอัศจรรย์แห่งบทกวีที่อยู่ในมือ

และหากเธออดทนเดินต่ออีกหน่อย
เธออาจพบชายตาบอดกำลังเต้นรำ

โลกช่างอุดมไปด้วยความรัก บางความรักเป็นดั่งตำนาน บางความรักยังคงเบ่งบาน ทว่าบางความรักสงบนิ่งอยู่ในความทรงจำ เราต่างโปรยหว่านเมล็ดพันธ์เหล่านั้นลงสู่แผ่นดินแห่งใจ เพียรรดน้ำพรวนดินด้วยทุกๆ ลมหายใจอันอ่อนโยนแต่ใครจะรู้ได้ว่า เมล็ดพันธ์นั้นจะหยัดยอดผลิดอกอย่างสมบูรณ์ได้หรือไม่ ดุจเดียวกับสายลมที่พัดผ่านแผ่วผิวแล้วเลยไปมิอาจฉวยคว้าเอาไว้ นั่นย่อมทำให้บางดวงใจตระหนักถึงความปวดร้าวได้อย่างแท้จริง
แต่มิใช่การตายไปของเมล็ดพันธ์ แด่เธอทั้งหลายผู้โปรยหว่านความรักและเฝ้าใส่ใจมันด้วยวิญญาณอันบริสุทธิ์ แม้บางครั้งเธออาจเป็นเพียงรอยเขียนบนพื้นทราย แต่กระนั้นความรักจะยังคงสถิตอยู่ในใจเธอดุจลมหายใจอันงดงาม รอคอยสักดวงใจที่จะค้นเจอและโอบรักนั้นไว้ แล้วสักวันดอกไม้ของเธอจะเบ่งบาน และโลกจะหอมกลิ่นอันอ่อนหวานแห่งรักของเธอ