วันหนึ่งวันนั้น

"ผมขอจองพราวไว้นะครับ อาจจะไม่ถูกต้องตามประเพณีนักแต่ตอนนี้พราวเป็นคู่หมั้นของผมแล้วนะ" เขายิ้มแล้วประทับริมฝีปากที่นิ้วนางข้างซ้ายอีกหลายที

เขามีแฟนตอนอายุสิบสี่ ใครคนนั้นสอนเขาอย่างอ้อม ๆ ให้มองไปข้างหน้า
ข้างหน้าที่ไม่ใช่แค่วันข้างหน้า แต่รวมถึงอนาคตของทั้งชีวิต วันข้างหน้าในวันนั้นก็คือปัจจุบันวันนี้ วันข้างหน้าก็คือทุก ๆ วันหลังจากนี้

"ขอบคุณนะ งั้นพราวจะเป็นคู่หมั้นที่ดีนะคะ" พราวยิ้มทั้งปากทั้งตา มือซ้ายของพราวสอดประสานกับนิ้วทั้งห้าของเขา จากนั้นก็จุ๊บหลังมือซ้ายของเขาบ้าง

เป็นหลังมือซ้ายที่เปล่าเปลือย และเป็นหลังมือซ้ายที่ถูกประทับริมฝีปากจับจองไว้แล้ว

"แล้วคู่หมั้นที่ดีต้องทำยังไงบ้างครับ" เขาถามกลับ ริมฝีปากก็กดลงที่มือซ้ายของพราวอีก

"น้องอาจบอกพราวสิคะว่าต้องทำยังไง" มีคนย้อนคำและริมฝีปากก็จุ๊บหลังมือของเขาซ้ำราวกับเลียนแบบ

ลานจอดรถไม่ได้มืดมาก ไฟบนเพดานสาดส่องความสว่างเข้ามาถึงในรถ สว่างจนเห็นหน้ากันและกันชัดแจ๋ว สว่างมากพอจะเปิดเผยทุกความรู้สึกในแววตา

เขายิ้ม "คู่หมั้นที่ดีต้องตั้งใจเรียน เรียนให้สนุก ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะครับ ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องเครียดมาก จะอยู่ที่นั่นอีกปี สองปีหรือสามปีก็ไม่เป็นไร ผมรอได้และผมจะรออยู่ที่นี่นะครับ"

ไม่ได้ขอให้รักกันมากขึ้น ไม่ได้ขอให้ไม่นอกลู่นอกทาง ไม่ได้ขอให้มองเขาแค่คนเดียวและอย่าไปรักใครอีก

เพราะว่ารักมาก เลยขอให้ใช้ชีวิตให้ดี และขอให้มีชีวิตที่ดี

รักของเขาเป็นแบบนี้