นางฟ้าจำแลง

“ชื่ออะไร” เขาถามเรียบ ๆ ขณะส่งแก้วเหล้าให้เธอ

“วิไลรัมภาค่ะ เรียกรัมภาก็ได้” เธอตอบไปด้วยชงเหล้าไปด้วย ไม่อยากสบตาเขาเลยให้ตายสิ

“ชื่อแปลกดี เหมือนจะเชยแต่ก็เพราะ แปลว่าอะไร” เขาถามต่อ

“วิไลแปลว่างดงาม รัมภาแปลว่านางฟ้า จะแปลว่านางฟ้าผู้งดงาม หรืองามเหมือนนางฟ้าก็คงได้มังคะ” เธอตอบนิ่ง ๆ ยื่นแก้วส่งคืนให้เขาที่รับไปโดยนิ้วเรียวแข็งแรงแตะกับนิ้วเย็น ๆ ของเธอวูบหนึ่ง เหมือนไฟชอร์ตเข้าสู่กลางหัวใจ เธอรีบชักมือกลับราวแตะต้องของร้อน

“สมตัว สวย...เหมือนนางฟ้า” เขาพึมพำเบาแต่เธอได้ยินชัดเจน กำลังจะถอยออกไปยืนประจำที่อย่างรู้งาน แต่เขากลับเรียกเธอเอาไว้

“ได้ข่าวว่าเดือดร้อนเงิน” เขาถาม ตามองตรงมาที่เธอไม่ลดละ เขาอยากได้จริง ๆ ไม่เคยนึกอยากได้ใครมากอย่างนี้ อยากฟัดให้คลาน อยากได้ยินเสียงเธอร้องครางอยู่ใต้ร่างเขา ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเตลิด บ้าจริง เขาเริ่มแข็ง แค่มองเธอเนี่ยนะ

เธอสวยมาก ผิวขาว ตากลมโตเหมือนลูกกวางตื่นภัย จมูกโด่งรับกับริมฝีปากแดงอวบอิ่มฉ่ำเป็นมันวาวจากลิปสติกสีสวย ผมยาวสีดำขลับมัดเป็นหางม้าอยู่กลางหลัง แต่งหน้าจัดตามแบบคนทำงานกลางคืนแต่ก็พอเห็นว่าใต้เครื่องสำอางที่ฉาบไว้คงจะไม่ขี้เหร่ ด้วยเครื่องหน้าที่เหมือนสวรรค์ให้พร

เสื้อยืดสีขาวรัดรูปเห็นหน้าอกกลมกลึง ไม่ใหญ่นักแต่ทรงสวยมาก เขาชอบแบบนี้ กระโปรงสั้นครึ่งขาอ่อนเผยให้เห็นขาเรียวยาว เขานึกภาพขาเรียวคู่นี้เกี่ยวกระหวัดรัดเอวของตนไว้ขณะกำลังร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อน พาให้จังหวะหายใจผิดปกติ

“ค่ะ” เธอตอบอย่างที่รู้อยู่แล้วว่าเฮียพลคงเล่าให้เขาฟัง เพราะเห็นนั่งคุยกันอยู่นานก่อนเฮียจะผละไปทักทายโต๊ะอื่น

“เรื่องเดือดร้อนของเธอฉันช่วยได้” เขาแย็บไปหนึ่งหมัด

“แลกกับอะไรคะ” เธอสวนกลับทันที

“ตัวเธอ มาเป็นเด็กของฉัน ไม่ใช่แฟน แค่นอนด้วยกันเวลาที่ฉันต้องการ มีเงินให้เป็นรายเดือน ถ้าเธอมีคอนโดอยู่แล้วฉันไปหาเธอที่ห้องได้ ถ้าไม่มี ฉันมีคอนโดใกล้มหา’ลัยเธออยู่ห้องหนึ่ง ไปอยู่ที่นั่น แล้วจะไปหาเมื่อต้องการ”

“ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ขายตัว”





“คุณ...ฉันตกลง” บทจะง่ายก็ง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ อิชย์เงยหน้าจากแก้วเหล้าที่แกว่งอยู่นานแล้วตั้งแต่เธอเดินจากไป

“ดี อยากได้เดือนละเท่าไหร่” อิชย์ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตกลงซื้อขายกันเหมือนเป็นธุรกิจอย่างหนึ่ง

“เดือนละแสน ฉันจะเลิกทำงานที่นี่ด้วย จะได้แสตนด์บายรอคุณได้ตลอด” อิชย์ผิวปากหวือ นี่มากกว่าที่เขาเคยเลี้ยงเด็กมา ส่วนใหญ่ก็เดือนละสี่ห้าหมื่น สูงสุดที่เคยจ่ายก็หกหมื่นเท่านั้น

“ตกลง” เขารับคำง่าย ๆ อยากจะลองแล้วว่าของพรีเมียมเดือนละแสนจะคุ้มขนาดไหน

“ขอเบิกล่วงหน้าห้าหมื่น โอนได้เลยไหม ข้างหน้าร้านมีตู้เอทีเอ็ม” วิไลรัมภาก็ใจร้อนไม่ต่างกัน

“รีบขนาดนี้เลยหรือคนสวย ไม่ฟังเงื่อนไขสักหน่อย?” เขากล่าวยิ้ม ๆ ดูท่าจะร้อนเงินมากจริง ๆ

“คุณพูดมา” เธอตอบกลับเรียบ ๆ

“พูดกับฉันเพราะๆหน่อย” เขาติงเสียงห้วนแต่หน้ายิ้ม

“ค่ะ คุณว่าเงื่อนไขมาได้เลย” เธอยอมตามใจเขา อยากจะให้เขารีบพูดให้จบ ๆ เสียที

“ห้ามหึงหวงไร้สาระ ฉันไม่ใช่ของเธอ แต่เธอเป็นของฉัน ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนอื่นในระหว่างที่ฉันยังจ่ายเงินให้เธอ ห้ามแตะต้องโทรศัพท์ของฉัน ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัว โทรมาหาได้เมื่อจำเป็น แต่ถ้าฉันจะไปหาจะเป็นฝ่ายโทรไปเอง ตอนกลางวันเธอไปเรียน ไปทำกิจกรรมอะไรก็ได้ แต่สามทุ่มจนถึงเช้าคือเวลาของฉันที่เธอต้องแสตนด์บายรอ แต่จะโทรบอกก่อนเข้าไปหา ถ้าเธอมีกิจกรรมดึกหรือต้องไปต่างจังหวัดก็บอกได้ แต่อย่าบ่อยนัก อนุญาตเฉพาะกิจกรรมของมหา’ลัย ฉันไม่ชอบจูบ และเซ็กส์จัดมาก ไปตรวจเลือดมาหน่อย แม้จะใส่ถุงยางแต่ฉันก็อยากมั่นใจว่าเธอสะอาดพอ ส่วนฉันสะอาดแน่ ผลเลือดอยู่ในรถเดี๋ยวจะเอาให้เธอดู มีอะไรจะถามอีกไหม” เขาร่ายยาวเหมือนเคยชินกับบทสนทนารูปแบบนี้ พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ยิ่งประโยคท้าย ๆ ทำเอาเธอทำหน้าไม่ถูก

“คุณมีแฟนไหมคะ” เธอถามกล้า ๆ กลัว ๆ

“ไม่มี ไม่เคยมี สบายใจได้ เธอไม่ใช่เมียน้อย” เขาตอบขำ ๆ

มีเพจแล้วนะคะ เข้าไปกดไลค์ รีวิว พูดคุย ตามงานกันได้น้า ^^
https://www.facebook.com/nenechan.writer/