พลิกฟ้า ท้าชะตา

หยวนหมิงเหม่ยเพียงคิดเอ่ยปากทักท้วง แต่ไม่ทันได้เปล่งเสียงสองเท้าพลันลอยจากพื้น มือบางยกขึ้นคล้องคอเขาโดยไม่รู้ตัว เพียงแต่เมื่อเห็นว่าสองเท้าของเขาพุ่งตรงไปยังห้องที่นางใช้หลับนอนมาร่วมเดือน สติที่หายไปเมื่อครู่พลันกระจ่างแจ่มชัดในทันที

“เอ่อ...องค์รัชทายาทเพคะ หม่อม...หม่อมฉัน..นอนไม่หลับมาหลายคืนอยากเดินเล่นอีกสักครู่เพคะ”

“คืนนี้ข้าจะทำให้เจ้าหลับสนิทเลยทีเดียว”

“เอ่อ...”

ประโยคเช่นนี้แม้แต่สตรีมิออกเรือนก็ยังเข้าใจความหมาย ไม่ต้องใช้เวลาคิดนานนางย่อมตีความหมายออกในทันที

“แต่...หม่อมฉันหิวเพคะ อยากทานของว่างสักเล็กน้อยก่อนนอน”

“อีกสักครู่ข้าจะทำให้เจ้าอิ่มจนไม่อยากทานแม้แต่อาหารเช้า”

ใบหน้าหวานตื่นตระหนกมากกว่าเดิมเมื่อเขาพานางเดินเข้ามาด้านในห้อง ยามนี้โอกาสของนางเหลือน้อยเต็มทีในเมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผลเห็นทีนางต้องใช้ไม้แข็งเสียแล้ว

รัชทายาทหยางเว่ยหลงวางร่างพระชายาตัวน้อยลงบนเตียงพร้อมทั้งโน้มตัวเองลงทาบบนตัวของนาง สองแขนเท้าพื้นเตียงในระยะประชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

“พระองค์เป็นถึงรัชทายาทจะทรงผิดสัญญาเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ”

“เช่นนั้นนับจากนี้ข้าไม่ใช่รัชทายาท”