เผลอรักนางบำเรอ

เกตน์สิรี...เธอแค่มาทำงานแทนยายที่เป็นแม่นมของเขา
อัทธ์...เขาเผลอรักนางบำเรอของตัวเองโดยไม่ตั้งใจ
กว่าจะรู้ตัวอีกครั้ง เธอก็จากเขาไปแล้วพร้อมกับหัวใจและพันธะสายสวาทที่ติดท้องเธอไปด้วย!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------

“ของกินพร้อมแล้วค่ะ”
เขามองใบหน้าหวาน ก่อนจะเห็นเจ้าของหุ่นกะทัดรัดหันไปหยิบชามมาจ่อตรงหน้า
“ทานเองไหวไหมคะ” มองคนที่อยู่ดีๆ ก็ล้มตึงนอนหงายลงไปอีกครั้ง
“ฉันหิวเหล้า ไม่ใช่หิวโจ๊กซองของเธอ!”
“มาม่าค่ะ แล้วจะกินเหล้าอีกเหรอคะ...แบบนั้นหนูว่าคุณไม่น่าไหวนะคะ” จำใจต้องวางชามมาม่าลง ก่อนจะพยายามพยุงลากคนที่นอนหงายให้ลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล
‘ไม่ว่าอย่างไร ก็ห้ามปล่อยคุณหนูให้นอนตากยุงนะลูก ต้องแบกขึ้นไปส่งที่บนห้องทุกคืน!’
นี่เป็นคำสั่งเดียวจากยาย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมยายให้ค่าขนมเธอเยอะจัง ก็เพราะงานนี้มันหินใช่ย่อย แบกผู้ชายที่ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์กับตึกขึ้นชั้น 2 ถึง 7 วันเต็มๆ
ไม่เธอหลังหัก เขาก็อาจจะตกบันไดพิการล่ะงานนี้
“คุณอัทธ์...พอจะมีแรงเดินเองไหมคะ”
เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงหวานๆ ของหลานแม่นมเรียกชื่อตัวเอง แล้วจิตอกุศลก็ดันเกิดขึ้น นี่นมมยุรีไม่รู้จักคนแบบเขาเหรอ ไม่รู้เหรอว่าเขาน่ะต้องมีผู้หญิงอุ่นเตียงทุกคืน
“ไปค่ะ...ขึ้นห้องกัน” หนักเอาการ เรียกว่าหนักมากจะถูกกว่า
ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ใจเขาก็ยิ่งเตลิด พยายามคิดนะว่าเด็กนี่คือหลานแท้ๆ ของนมที่เขารัก พยายามไม่คิดอกุศล แต่มันก็ช่างยากเหลือเกิน
“จะขึ้นบันไดแล้วนะคะ คุณอัทธ์อย่าเซนะคะ!”
เขาแกล้งลองเซ ก่อนจะกดหอมไปบนแก้มนวลฟอดหนึ่ง ทำเหมือนบังเอิญทั้งที่ตั้งใจ
“โอ๊ย!! เป็นอะไรไหมคะคุณอัทธ์” รีบคว้าร่างแกร่งที่คะมำลงไปกับขั้นบันได ไม่ได้สนใจเลยว่าเมื่อกี้จมูกโด่งกดลงมาที่แก้ม ตอนนี้เป็นห่วงคนสำคัญของยายมากกว่า
“ปวดหัว!” เขาแกล้งทำท่าบีบขมับ พอได้กลิ่นสาบสาวความรู้สึกเมามายก็เหมือนจะซาลงเล็กน้อย
“งั้นรีบขึ้นบ้านกันนะคะ”
อัทธ์มองคนที่สอดศีรษะเข้ามาใต้วงแขน ตอนนี้เธอขยับมาประคองอีกด้าน แล้วบังคับให้เขาเกาะราวบันได ในขณะที่มืออีกข้างก็เกาะเกี่ยวเอวบางเอาไว้แน่น
โชคดีฉิบหาย อยู่ดีๆ บ้านก็ไม่ได้น่าเบื่อเหมือนทุกวัน