เสน่ห์นวล

ใครบอกว่า 7 ปีคือเลขอาถรรพ์ให้คนหมดรักกัน
แต่ไม่ใช่กับสำหรับหัวใจที่หนักแน่นของเขา
หญ้าอ่อนที่เขาเฝ้าฟูมฟัก มีแต่รักมีแต่หลงเพิ่มขึ้น
หลงแม่เนื้อนวลชนิดที่ไม่ที่คิดจะหาทางออก


“พี่สัญญาแล้วว่าจะขอแค่ชื่นใจและมัดจำเอาไว้เท่านั้น”
เสียงแหบพร่ายังกรุ่นด้วยอารมณ์ปรารถนา กระซิบชิดริมฝีปากนุ่มหวาน หน้าผากแนบหน้าผาก จมูกเคลียจมูก ด้วยยังไม่สร่างจากรสสัมผัสอันหอมหวาน
สาวน้อยกะพริบตาปริบๆ ในความมืด คล้ายพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา พอริมฝีปากบางเฉียบเคลื่อนเข้าขบเม้มกลีบปากสีกุหลาบด้านล่างแล้วดึงเบาๆ คนตัวเล็กจึงได้สติ
“พะ...พอ...พอแล้วค่ะ” สาวน้อยตัวสั่นระริกเอ่ยห้าม ใบหน้าเบี่ยงหลบริมฝีปากอุ่นจัดซึ่งคอยแต่จะรังแกไม่ยอมห่าง
“พูดได้แล้วเหรอ” คนตัวใหญ่หยอกเย้า กดหอมหน้าผากนูนผ่องเบาๆ เหมือนจะแทนคำขอโทษที่รังแกให้ตกใจ
คนตัวเล็กแก้มแดงจัดอยู่ในความมืด ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความเขินอาย
“พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ ที่ว่าขอจูบมัดจำเอาไว้” ดนุพูดเสียงเบา พลางใช้ริมฝีปากกับสันจมูกคลอเคลียผิวแก้มร้อนผ่าวไปมา
“มัดจำอะไรคะ ?”
ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ ในความมืด ร่างสูงขยับตัวช้อนศีรษะคนตัวเล็กให้หนุนกับท่อนแขนแข็งแรง แล้วเบี่ยงหน้าหอมแก้มใสฟอดใหญ่
“มัดจำเพื่อให้นวลเป็นของพี่คนเดียวไงครับ”
“มะ หมายความว่ายังไงคะ ?” เจ้านวลกะพริบตาปริบๆ เหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาพูด
“มีคำถามเยอะจัง” ดนุหัวเราะเบาๆ
“ก็พี่นุพูดให้หนูงง” หล่อนต่อปาก แขนแข็งแรงกระชับร่างเล็กเข้ามาแนบอกกว้าง
“คำพูดของพี่บอกชัดอยู่แล้ว แต่นวลนั่นแหละที่แกล้งไม่เข้าใจ”