ทาสรักจอมลวง

"โอ๊ะ!" เมมฟิสร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เขากัดฟันแน่นจนกรามหนาขึ้นสันนูน ข่มความเจ็บผละตัวออกห่าง เป็นโอกาสให้น้ำผึ้งได้ลุกขึ้นและดันส้อมเข้าหาเขาอย่างแรงอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะผละมือออก ส้อมร่วงหล่นไปที่พื้นห้อง เมมฟิสก้มลงมองรอยเลือดที่เริ่มซึมออกมาจากเสื้อที่เป็นรูอย่างเห็นได้ชัด
"เธอร้ายมากนะ" เขาเค้นเสียงดุดันรอดไรฟัน ยกมือแตะเลือดเบาๆ ก่อนจะเอามาแตะที่ลิ้นและจ้องมองใบหน้าซีดเผือดของคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ
"ออกไปให้พ้นนะ" น้ำผึ้งหันไปคว้ามีดสำหรับใช้ปาดเนยที่หล่นอยู่บนพื้นห้องขึ้นมาถือไว้มือไม้สั่น ใบหน้าแดงก่ำ เนื้อตัวสั่นระริก น้ำตาเอ่อคลอ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากอวบอิ่มเห่อ เสื้อผ้าฉีกขาดหลุดลุ่ย
"คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ!?" เมมฟิสไม่ลดละเขาไม่กลัวหรอกแผลแค่นี้ไกลหัวใจอีกเยอะ และไอ้มีดเล็กๆ นั่นไม่สามารถทำอะไรเขาได้หรอก
"ถอยออกไปนะถอยไป"
น้ำผึ้งตะคอกใส่หวังให้เขาหยุดเดินเข้าหา เธอคงไม่รอดอีกแน่ถ้าเข้าเข้ามาถึงตัวของเธออีกครั้ง
"ไม่!" เมมฟิสตวาดเสียงเข้มๆ ในลำคอทำให้น้ำผึ้งสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ
"นี่แน่ะ!" น้ำผึ้งถอยไปจนถึงประตูห้องน้ำ เธอเขวี้ยงมีดใส่เขา หันตัวเข้าไปในห้องน้ำ กดล็อกอย่างรวดเร็วทุกกลอนที่มี เนื้อตัวสั่น น้ำตาไหลออกมาทันทีเมื่ออยู่ในห้องน้ำแล้ว เธอกัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ ใบหน้านองน้ำตา จนเธอต้องยกมือขึ้นปาดลวกๆ จ้องประตูอย่างหวาดหวั่น
"ฮึ่ย! ยัยตัวแสบไวชะมัด" เมมฟิสหลบมีดเกือบไม่ทัน เขาก้าวเท้ายาวๆ เข้ามาหยุดที่หน้าประตูห้องน้ำหมุนลูกบิดแรงๆ มันไม่ออก เธอคงจะล็อกกลอนด้านในด้วย
ปึง ปึง !
เมมฟิสตบประตูแรงๆ ใบหน้าแดงก่ำอย่างโมโห เขาอยากจะใช้ตัวกระแทกให้มันเปิดออกมา คงจะได้พังอย่างแน่นอน
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้ เปิด!" เมมฟิสเคาะแล้วสั่งให้เปิดด้วยน้ำเสียงดุดัน หัวเสียอย่างหนัก
"ไม่ออกไปให้พ้นนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกให้คนขึ้นมาถ้าคุณไม่ออกไป ฉันจะโทร.ไปตามให้คนขึ้นมา"
น้ำผึ้งข่มความกลัวกลั้นสะอื้นเอาไว้ตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว
"เธอกล้าอย่างนั้นเหรอ!?" เมมฟิสกัดฟันแน่นเริ่มเจ็บแผลแปลบๆ
"ทำไมจะไม่กล้า ถ้าคุณไม่ออกไปจากห้องนี้ ฉันทำแน่"
น้ำผึ้งก้มลงมองตัวเองแล้วหน้าแดงก่ำ เสื้อผ้าขาดรุ่ย รอยสัมผัสของเขายังตราตรึงอยู่ไม่จางไปง่ายๆ เธอยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากของตัวเองแรงๆ ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เมื่อกี้เธอเกือบพลาดท่าเสียทีเขาแล้ว
“ออกไปจากห้องฉันไอ้คนชั่ว ถ้าไม่ออกฉันจะโทร.เรียกให้คนขึ้นมาจริงๆ ออกไป!”
"เธอ! ฝากเอาไว้ก่อนแล้วกัน ยังไงเธอไม่พ้นมือฉันแน่ แม่ตัวแสบ"
............................
เพล้ง!
"กล้าขัดคำสั่งฉันเหรอฮันนี่ จุจุอย่างนี้ต้องสั่งสอนสักหน่อย"
ดวงตาคู่คมลุกวาบโชนแสงแต่เขาต้องควบคุมอารมณ์เอาไว้ ก่อนที่เขาจะดึงตัวของเธอให้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขาและกอดเอาไว้แนบแน่น จนน้ำผึ้งแทบจะหายใจไม่ออก เธอยกมือดันบ่าของเขาเอาไว้ด้วยความหวาดหวั่นเนื้อตัวสั่นสะท้าน
"คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ อื้อ"
น้ำผึ้งร้องถามเขาอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะโดนเมมฟิสฉกริมฝีปากจูบลงมาอย่างรุนแรง จนเธอเจ็บไปทั้งกลีบปาก จูบของเขาไม่ได้นิ่มนวล มันรุนแรงและเรียกร้องจนน้ำผึ้งต้องพยายามส่ายหน้าหนี ลมหายใจของเขาคละเคล้าไปด้วยกลิ่นเหล้าและกลิ่นซิการ์มันชวนให้รู้สึกแปลกๆ เขาบดจูบลงโทษอย่างพอใจ ก่อนจะผละออกห่างจ้องมองเธอด้วยสายตาเยาะหยัน
"จูบแบบนี้ฉันชอบนะเร่าร้อนดี เธอกล้ามากที่ปัดแก้วเหล้าทิ้งขัดคำสั่งฉัน"
"คุณเป็นบ้าอะไรคุณเมมฟิส" น้ำผึ้งร้องถามเสียงสั่นใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ เห็นแววตาและสีหน้าของเขาทำให้เธอกลัวเป็นเท่าตัว
"บ้าเพราะเธอยังไงล่ะ ขึ้นไปเต้นบนเวทียั่วยวนฉันให้ดูหน่อยสิ" เมมฟิสยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เค้นเสียงออกมาชวนให้หวาดผวา ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อได้ฟังคำสั่งของเขา
"ไม่นะ! ฉันไม่ทำ"
"เธอต้องทำนี่คือคำสั่งของฉัน ขึ้นไปเต้น" เมมฟิสกระชับวงแขนแน่นเมื่อคนในอ้อมกอดของเขาแสดงท่าทีต่อต้านคำสั่งที่เขาต้องการให้เธอทำ
"ไม่ฉันไม่เต้น ไม่เด็ดขาด" น้ำผึ้งส่ายหน้าหวือพยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนของเขาด้วยความหวาดหวั่น จะให้เธอเต้นยั่วเขาแบบนั้นนะไม่เอาเธอไม่ทำ
"ไม่เต้นดีๆ ใช่ไหม มานี่"
"ปล่อยฉันนะคุณเมมฟิส ปล่อย!"
น้ำผึ้งกรีดร้องออกมาอย่างตกใจแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังกึกก้อง เธอพยายามดึงมืออกจากการเกาะกุมของเขาแต่ไม่สำเร็จ เมมฟิสลากเธอขึ้นมาบนเวทีจนได้ และพยักหน้าสั่งให้นักเต้นลงไปจากเวที ดันร่างของเธอติดกับเสาเหล็กสีเงินกลางเวที มือหนึ่งจับข้อมือของเธอบีบเอาไว้แน่น อีกมือจับเสาสีเงินเอาไว้ ก่อนจะจับมือของเธอมาลูบไล้ที่หน้าอกของเขาช้าๆ น้ำผึ้งเกร็งแขนกำมือแน่น ไม่ยอมที่จะทำตามแต่สู้แรงเขาไม่ได้ เมมฟิสพาลากลูบไล้ไปมาบนแผงอกของเขาเรื่องลงมาถึงหน้าท้องแข็งแรงต่ำลงไปที่ขอบกางเกงที่เขาใส่
"อย่านะคุณเมมฟิส อย่า ฮื่อๆ "
น้ำผึ้งถึงกับน้ำตาไหลพรากเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความอับอายหวาดหวั่นส่ายหน้าไปมา แต่เมมฟิสไม่หยุด พามือวกขึ้นมาที่หน้าอกของเขาใหม่ และเบียดตัวเข้ามาหาใกล้ๆ ชิด ก้มหน้าเข้ามาใกล้ กับใบหน้าของน้ำผึ้ง ลมหายใจประสานกัน อีกคนหนึ่งโกรธ แต่อีกคนหนึ่งกลัวจนตัวสั่นใบหน้าซีดเผือด
"ร้องไห้ทำไมกลัวเหรอ ไม่ต้องกลัว คืนนี้เธอได้ร้องทั้งคืนแน่นอนฮันนี่"
เมมฟิสกัดฟันเค้นเสียงรอดไรฟันบอกกับน้ำผึ้งเหี้ยมๆ ดวงตาหรี่ลงอย่างมาดหมาย พูดเสร็จก็กดจูบที่แก้มของเธอแรงๆ
"คุณจะทำอะไร อย่าทำอะไรฉันนะอย่า"