ไฟรักมาเฟียร้าย [Oh! Baby, I Love You]

“แล้วถ้ามีคนเสนองานดีๆ เงินเดือนงามให้คุณจะว่าไงล่ะ”

“ใครคะ แล้วงานอะไรคะ”

“ก็ผมไง กำลังเสนองานดีๆ ให้คุณ อยากได้เงินเดือนเท่าไหร่ผมเปิดกว้างให้กรอกตัวเลขเลยนะ คุณจะว่าไง แต่บอกไว้ก่อนนะว่า ค่าตอบแทนดีงานก็ต้องหนักพอสมควร”

“หนักแค่ไหนคะ แล้วฉันจะต้องทำอะไรบ้างคะ”

“ก็ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่อยู่ใกล้ๆ ผมแบบนี้ทุกที่ ทุกเวลาที่ผมต้องการ ไม่ว่าจะกลางวันกลางคืน ดึกดื่นหรือเย็นย่ำ คุณต้องยินยอมตามใจผมทุกเมื่อ”

“แล้วออฟฟิศฉันจะอยู่ที่ไหนคะ” เขายิ้มร่าอย่างคนอิ่มสุขก่อนตอบเสียงนุ่มหู

“โดยส่วนใหญ่เราจะใช้เตียงเป็นออฟฟิศ แต่บางครั้งก็จะมีการใช้ ห้องน้ำ ห้องครัว ห้องรับแขก ห้องนั่งเล่นบ้าง แต่ถ้าผมต้องการความรวดเร็วโดยไม่ต้องรออะไร ไม่ว่าคุณจะอยู่ไหนผมก็จะสั่งงานคุณทันที ทั้งบนโต๊ะอาหาร โซฟา ห้องฟิตเนส บนหรือในสระน้ำ บางครั้งก็อาจจะเป็นตรงระเบียงนี้ คุณทำได้มั้ย”

“อายเขาตายเลย ใครกันจะทำอะไรบนระเบียงแบบนี้”

“ผมสัญญาว่าจะสั่งงานคุณตอนกลางคืนถ้าต้องเป็นระเบียงนี้ แต่ถ้าผมทนไม่ไหวก็อาจจะผิดสัญญาบ้าง อย่างเช่นตอนนี้ไง ที่ผมทนจะไม่ไหวอยู่แล้วเวลาได้ยืนกอดคุณเฉยๆ โดยไม่ให้ทำอะไร รู้หรือเปล่าว่าผมจะลงแดงตายให้ได้ ดูสิว่าผมกำลังต้องการคุณ”

พลอยหยกตกใจไม่น้อยเมื่อหน้าท้องแบนราบเรียบรับรู้ถึงกายเต็มตึงของเขา กำลังจะเปิดปากว่าแต่ก็ถูกเขาก้มลงมาเอาปากปิดไว้ แล้วมอบจุมพิตอันดูดดื่มให้อย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน

“คุณจะเริ่มงานตรงนี้หรือที่เตียงดี” ปลัมน์เอ่ยเสียงนุ่มขณะละจากริมฝีปากอิ่มพรมจูบไปตามพวงแก้มสีระเรื่อที่ผู้เป็นเจ้าของกำลังแหงนหงายเพื่อให้เขาสัมผัสได้อย่างสะดวก

“ว่าไงอมาโต้ ตรงนี้หรือเตียง ถ้าคุณไม่ตอบผมจะเหมาว่าคุณอยากเริ่มงานตรงนี้นะ”

มือบางต้องรีบห้ามมือหนาของเขาที่รีบเลื่อนลงไปใต้ชายกระโปรง

“ว่าไง! ตอบผมเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะให้คุณเริ่มงานที่นี่” หญิงสาวพยายามใช้ความคิดอย่างรอบคอบที่จะตอบ แต่ไม่ว่ายังไงสุดท้ายก็ต้องพลีกายให้เขาเชยชมอยู่ดี ไม่ว่าจะตรงนี้หรือตรงไหน

“อืม! เตียงค่ะ” อย่างน้อยๆ ก็ไม่โจ่งแจ้งเหมือนระเบียงนี้ แม้จะสูงหลายสิบชั้นและกลางวันอย่างนี้คงไม่มีใครมาคอยแอบดูแน่ แต่ใครจะเสี่ยง

“ผมขอต่อรองเป็นโซฟาแทนได้มั้ย ห้องนอนมันไกลไปนิด ผมเริ่มจะทนไม่ได้แล้ว”

“ไม่เอาค่ะ”

“โอเคๆ เตียงก็เตียง”