โซ่รักหัวใจเถื่อนเล่ม-(4)

“พี่ปออยู่ไหนครับ?”
“อยู่ข้างนอกกับเสี่ยวซาน แล้วก็กับ...เยี่ยหรง”
น้ำเสียงที่พี่ใบปอพูดผ่านสายมานั้น ผมฟังดูผมก็รู้แล้วว่าเขากำลังดื่มอยู่ ผมจึงถามเขากลับด้วยความเป็นห่วง
“พี่ปอดื่มอยู่เหรอครับ?”
“อืม”
“แล้วพี่จะกลับเมื่อไหร่ครับ? ให้ผมออกไปรับไหมครับ?”
“ไม่ต้อง! เดี๋ยวกลับเอง”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
พี่ใบปอวางตัดสายของผมโดยไม่บอกล่วงหน้า ซึ่งก็ทำให้ผมน้อยใจมากจนผมเผลอร้องไห้ออกมาจนได้ แต่ว่าเพียง 30 นาทีให้หลังผมก็สามารถยิ้มกว้างได้อีกครั้ง เพราะว่าพี่ใบปอเขากลับมาแล้ว เขาเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบ ๆ และเหลือบมองผมเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดคุยกับผม แต่เป็นผมเองที่รีบเดินเข้าไปหาเขาด้วยความดีใจ
“พี่ปอ? กลับมาแล้วเหรอครับ? จะทานอะไรก่อนไหมครับ? เดี๋ยวผมให้แม่บ้านทำให้”
“ไม่ต้องอ่ะ เดี๋ยวจะขึ้นไปอาบน้ำ แล้วก็จะนอนเลย”
พี่ใบปอโยนกระเป๋านักเรียนของเขาลงบนโซฟา ก่อนที่เขาจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปเลย และหลังจากนั้นผมก็ไดยินเสียงน้ำกระทบพื้นดังแว่วออกมาจากด้านใน นั่นแปลว่าเขากำลังอาบน้ำ
ส่วนผมก็นั่งรอเขาอยู่บนเตียงอย่างจดจ่อ เพื่อที่จะรอคุยกับเขาให้รู้เรื่อง และพอพี่ใบปอออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เดินไปล้มตัวลงนอนอยู่บนโซฟา พร้อมกับคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นไปคลุมหัวของเขาเอาไว้ไม่สนใจผมเลย
ผมจึงเดินเข้าไปหาเขา พร้อมกับพูดคุยกับเขาอย่างเอาใจและใจเย็นเช่นที่เคยเป็นมาเสมอ
“ไม่ไปนอนบนเตียงล่ะครับ”
“ไม่อ่ะ ไม่อยากนอนใกล้คนหลายใจ”
“เอ่อ!!!”

---------------
“วันนี้หลังเลิกเรียนเราไป...เดทกันไหม?”
พี่จิมมี่ยิ้มกว้างให้กับผมด้วยท่าทางมีความหวัง แต่ผมก็รีบดับฝันของเขาด้วยการปฏิเสธไป
“ไม่ไปครับ”
พี่จิมมี่ขมวดคิ้วไม่พอใจ พร้อมกับถามผมเสียงอ้อน
“ทำไมล่ะ?”
“ก็เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันจะไปเดทกันได้ไงครับ”
“อ้าว...ก็ตอนนั้นนายยังบอกว่าให้พี่...สู้ สู้ นะ จะเป็นกำลังใจให้อยู่เลยนี่หน่า ตกลงว่าเรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ?”
พี่จิมมี่เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ผมจึงตอบเขากลับไปเพื่อให้เขาเข้าใจสักที
“แล้วหลังจากวันนั้นพี่ได้ทำอะไรบ้างรึยัง? พี่พยายามรึยัง? พี่ได้จีบผมรึยัง? พี่ได้ขอผมเป็นแฟนรึยัง?”
ผมจิ้มนิ้วของผมลงบนแผ่นอกแกร่งของเขาเพื่อเน้นย้ำว่าเขายังไม่ได้พยายามอะไรเลย
“เอ่อ!!!”
“สู้ สู้ นะครับ เดี๋ยวผมจะเป็นกำลังใจให้”
-----------------
“มายด์? แบ่งผ้าห่มกูด้วยดิ กูหนาว”
ผมหันกลับไปมองเสี่ยวซานด้วยความน้อยใจ ผมน้อยใจที่เขาไม่พูดถึงเรื่องของเราเลย
“เรื่องเมื่อกี้...”
“เฮ้อ! มึงอย่าเพิ่งพูดถึงได้ไหมวะ? คิดแล้วกูยังขยาดตัวเองอยู่เลยว่ะ ไม่รู้ว่ากูเอามึงไปได้ยังไง เฮ้อ! สงสัยกูคงจะเพ้อถึงน้องมายด์มิ้นมากเกินไป กูก็เลยหลงคิดว่ามึงเป็นเธอ”
เสี่ยวซานทำหน้าเครียดเมื่อเขาพูดถึงเรื่องของผมกับเขา แต่ผมก็ยังไม่ยอม ผมยังคงพยายามที่จะเอาชนะใจของเสี่ยวซานต่อไปด้วยการถามเขาเกี่ยวกับเรื่องหมั้น
“แล้วเรื่องหมั้นของเรา...เราจะบอกผู้ใหญ่ว่ายังไงดีครับ?”
“เดี๋ยวกูพูดกับผู้ใหญ่เอง มึงเงียบไว้ก็แล้วกัน”
“แล้วคุณจะบอกผู้ใหญ่ว่ายังไงเหรอครับ?”
“กูก็จะบอกว่า...พวกเราสองคนแต่งงานกันไม่ได้หรอก เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกัน จบป่ะ”
“ครับ”
ผมจำต้องตอบรับเสี่ยวซานออกไปอย่างคนจำยอม เพราะเสี่ยวซานเขาจ้องหน้าผมคล้ายกับบังคับผมด้วยสายตา และในขณะที่เรายังคงจ้องตากันนิ่งอยู่นั้น เสี่ยวซานเขาก็ขอโทษผมออกมา
“เฮ้ย! แต่เรื่องเมื่อกี้อ่ะ...กูขอโทษก็แล้วกันนะเว้ย มึงอย่าโกรธกูเลยนะ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรเสี่ยวซานกลับไป นอกจากจ้องลึกเข้าไปในแววตาของเขาอย่างตัดพ้อ
“มายด์? มึงอย่ามองกูเหมือนกูเลวนักสิวะ”
เสี่ยวซานต่อว่าผมด้วยคำพูดที่ธรรมดาไม่รุนแรงอะไร แต่ผมกลับน้อยใจจนต้องตะแคกข้างหันหลังให้กับเขา แต่เขาก็ยังสะกิดผมเพื่อชวนคุยเรื่องเดิมต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้
“มายด์? มึงช่วยยกโทษให้เพื่อนคนนี้สักครั้งได้ไหมวะ? กูไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะเว้ย แต่มึงอ่ะ...มายั่วกูก่อน กูก็เลย...คล้อยตามมึงน่ะ”
ผมไม่ได้ต่อบทสนทนากับเสี่ยวซาน และผมก็หันหลังให้เขาอีก พร้อมกับหลับตาลงเพื่อข่มความเจ็บปวดให้กับหัวใจตัวเอง
“มายด์? กูสัญญาว่าต่อไปนี้กูจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาดเลย แต่มึงอย่าโกรธกูได้ไหมวะ? ยกโทษให้กูนะ...นะมายด์...นะไอ้มายด์เพื่อนรัก”
“ครับ”
------------------
ตามไปน้า