จากหนึ่งถึงอนันต์

ความรักที่ให้ ไม่เคยลดลงเลย
.
‘หมอก’ ไปไหนก็ไม่พ้น ถ้าไม่อยู่รอบกาย ก็อยู่ในหัวใจ

ห่างหายไปหลายปี แต่ความรู้สึกที่มีต่อ ‘หมอก’ ก็ไม่เคยเจือจาง

คำว่ารักที่ยังไม่ได้เอ่ย ‘พี่หมอก’ กลับต้องจากเธอไป

ห้าปีที่ชายหนุ่มหายไปจากชีวิต แก้วมุกดายังมีแต่เขาเป็นรักเดียว

จนวันที่เขากลับมายืนตรงหน้าและบอกรักเธอ

หญิงสาวกลับเต็มไปด้วยความสับสน

อวัศย์ยังเป็นดั่งลมหายใจ เป็นคนที่รักเธอเสมอมา

แต่… ความรักนี้ ไม่ได้มีเพียงเราสองคน

-----
“พี่ไม่เคยแน่ใจเลยว่าจะติดต่อกิ๋งดีไหม ละล้าละลังอย่างนั้นมาห้าปี อ่านข้อความที่เราเคยคุยกันอยู่ซ้ำๆ มาตลอด”

แก้วมุกดารู้แล้วว่าไม่ได้เป็นอยู่คนเดียว เขาคงทำเหมือนเธอ คือกลับไปอ่านข้อความเดิม เอาแต่จ้องหน้าจอแล้วก็ไม่กล้าส่งข้อความใหม่เข้าไป

แต่สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายส่งข้อความหาเขาก่อนเพราะธุระที่คุณย่าพิมพ์พรรณไหว้วาน

“แล้วเดือนที่ผ่านมาพี่ก็ได้ข้อความจากกิ๋ง บอกเวลา สถานที่ เหมือนประตูที่เราเปิดมาเจอกัน”

ระหว่างที่เขาเล่า หญิงสาวงงงันไปด้วยความไม่เข้าใจและไม่อาจนึกคำพูดใดๆ ออกได้ แก้วมุกดาเพียงแต่นั่งนิ่งๆ แล้วมองเขา

อวัศย์ควักเอากล่องกำมะหยี่ใบเดิมออกมา สองมือประคองเปิดมันออก ทำให้แหวนเพชรน้ำงามเจียระไนทรงแปดเหลี่ยมได้อวดโฉม สะท้อนทั้งแสงแดดและแสงไฟ ส่องประกายวอมแวมมาถึงหัวใจของเธอ

“รู้ตัวใช่ไหมว่าถูกคุณย่าใช้ให้ถือแหวนวงหนึ่งมาหาพี่”

แก้วมุกดารู้แต่ว่าเป็นแหวน ทว่าไม่เคยเปิดดู

เมื่อเขาถาม เธอยังเอาแต่เงียบ ตั้งใจทุกคำ หัวใจเต้นโครมครามมากขึ้นทุกวินาทีที่อวัศย์จ้องมองมา สายตาเขาเต็มไปด้วยความหนักแน่นและเว้าวอน

“เพราะพี่หวังว่ากิ๋งจะมาอยู่ตรงนี้ด้วยกัน นั่งข้างๆ กัน แล้วพี่จะถามกิ๋งว่า… กิ๋งจะสวมแหวนวงนี้ไว้ได้ไหม”