กลรักวังหลวง เล่ม 6.5

ลมหนาวพัดหวีดหวิวเดี๋ยวแรงเดี๋ยวค่อยไปมารอบกาย พระชายาเซจียืนกอดตัวเองด้วยความหนาว อาณาบริเวณโดยรอบตอนนี้มีแต่ความมืดปกคลุม ไม่มีใครหรืออะไรอยู่เลย เมื่อพระนางเงยหน้าก็พบแต่ความมืดทึบเช่นกัน ไร้ท้องฟ้าและดาวเดือน จะบอกว่ามีหลังคาบังอยู่ก็ไม่ใช่ เพราะมันดูโปร่งใสพิกล
"มี... มีใครอยู่บ้าง" พระนางเซจีส่งเสียงออกไป
เสียงพระนางเองดังก้องสะท้อนกลับไปมาราวอยู่ในถ้ำ พระชายามองไปรอบด้านอย่างหวาดหวั่น... นี่มันที่ไหนกันแน่นะ
ในช่วงเวลาอันน่าสะพรึงกลัวนั้น ปรากฏร่างของสตรีนางหนึ่งในชุดทังอีแบบหญิงชั้นสูงในราชสำนักยืนอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าของนางดูว่างเปล่านัก พระนางเซจีเพ่งมองชุดทังอีของนางก็พบว่ามันไม่ได้มีลายมังกร แสดงว่าเป็นตำแหน่งพระชายาที่ต่ำกว่าเซจาพิน
"เจ้าเป็นใครน่ะ" เซจาพินร้องถามออกไป
สตรีปริศนาหันขวับมามอง
คิมเซจีเกือบจะกรีดร้องออกไปด้วยความหวาดกลัว เท้าสองข้างรีบก้าวถอยหลังทันทีอย่างขวัญเสีย ภาพตรงหน้าตอนนี้คือผู้หญิงในชุดทังอีเปื้อนเลือดกำลังย่างกรายเข้ามาช้าๆ ที่น่าสะพรึงที่สุดคือดวงตา... ผู้หญิงคนนี้ไม่มีตาดำ
"เจ้าเป็นอะไรน่ะ" คิมเซจีร้องเสียงหลง ทั้งกายสั่นสะท้าน "หยุดนะ อย่าเข้ามา!"
แต่นางหาฟังไม่ เท้าบางเปล่าเปลือยไร้สิ่งรองรับยังคงมุ่งตรงเข้ามาหา พระนางเซจีกำลังตกอยู่ในภาวะตื่นกลัวสุดขีดจนร่างกายปฏิเสธการเคลื่อนไหว ฉับพลัน... ร่างอันน่ากลัวก็พุ่งพรวดเข้ามาประชิดตัวก่อนจะเอามือจับใบหน้าของพระนางเซจีไว้และพูดออกมาคำหนี่งว่า
"ตื่น!"