ร้ายเดียงสา Karma the Series (7)

เอกเอามือสองข้างมานั่งกุมขมับ นั่งฟังความเงียบรอบกายมันคร่ำครวญถึงอดีตที่เคยสว่างไสวเรืองรองของพวกมัน...และอดีตที่เคยสว่างไสวของเขาด้วย

“สว่างไสวเหรอ”

สำนึกบางอย่างย้อนถามเขาอย่างนี้ แล้วเขาก็ตอบมันไม่ได้ชัดเจนว่า ความสว่างที่เขาว่ามันเป็นของเขานั้น มันสว่างจริงหรือ...

ถ้าเป็นความสว่างก็น่าจะเฉพาะทางกายเท่านั้น เขาได้กินอิ่ม ได้กินของที่อยากกิน มีเงินเต็มกระเป๋า มีบ้านอยู่ มีรถขับก็จากของร้อนที่เขาฉกมานั้นแหละ แต่บางเวลาเขาก็สะดุ้งตื่นเหงื่อกาฬแตกพลั่กในเวลากลางคืนที่เพิ่งไปยกเค้าบ้านใครมาสดๆ ใหม่ๆ เขากลัวถูกจับได้ เขากลัวที่จะถูกขังอยู่ในคุกตะราง เขากลัวที่จะได้รับโทษทัณฑ์ต่างหาก

ในขณะที่เขาคิดว่าชีวิตของสว่างไสวเพราะความสุขนั้นเอง หัวใจเขากลับมืดดำด้วยกิเลสตัณหา ความอยากได้ใคร่มีในของๆ คนอื่น เขาไม่สนใจสักนิดว่า เวลาที่เขาได้ของเหล่านั้นมาครอบครองแล้ว เจ้าของที่แท้จริงของมันเหล่านั้นจะเดือดร้อนเช่นใด พวกเขาจะเจ็บปวดและเป็นทุกข์แค่ไหนที่ต้องสูญเสียทรัพย์สินไปอย่างนั้น...
แล้วน้ำตาของลูกผู้ชายก็ซึมออกมาที่หัวตา....ทำไมเขามานึกได้เช่นนี้ก็เมื่อสายไปแล้ว หรือว่า เขาจะต้องได้รับบทเรียนที่เจ็บแสบเช่นนี้ก่อน เขาถึงจะเข้าใจในความทุกข์ของหัวอกคนอื่น