one night stand จากอดีตสู่นิรันดร์

*****หากเข้ามาพบราคาหนังสือเกินกว่า 59 บาท ให้รอโปรโมชั่นรอบถัดไปก่อนนะคะ ภาวะเศรษฐกิจแบบนี้อยากให้ทุกท่านได้ไปในราคาที่ไม่แพง ขอขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของทุกท่านล่วงหน้าค่ะ

******************

เมื่อเรื่องราวในอดีตส่งผลสืบเนื่องมาถึงปจจุบันทำให้ พัชชา กับ ตะวันฉาย ได้โคจรกลับมาพบกันอีกครั้ง และการพบกันครั้งใหม่มีเหตุให้เกิดความสัมพันธ์ชั่วคราวขึ้น นำมาซึ่งความรู้สึกลึกซึ้งและเรื่องราวต่างๆ

“เท่าที่ผมรู้ ทางเราจัดห้องปีกขาว ชั้นสอง ห้องแรก เอาไว้ให้กับคุณพัชชานะครับ”

“ฉันพูดจริงๆ นะคะคุณตะวันฉาย ฉันเข้ามาผิดห้องจริงๆ แม่บ้านของคุณแจ้งว่าห้องพักที่จัดเอาไว้ให้ฉันคือห้องนี้ ชั้นสามไม่ใช่ชั้นสอง ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่กล้าเข้ามา”

“อย่างนั้นเหรอครับ”

“ค่ะ แต่ถ้าคุณป้าแม่บ้านบอกผิด หรือตัวฉันเองฟังผิดไปจริงๆ ก็ต้องขอโทษด้วย เดี๋ยวฉันจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปจากห้องนี้ทันที รอสักครู่นะคะ” พัชชาพูดพร้อมรีบเดินไปหยิบชุดนอนที่เธอเตรียมเอาไว้บนเตียง

แต่ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันเมื่อเธอดันสะดุดพรมบนพื้นจนเซไปชนเจ้าของห้องล้มลงไปบนเตียงหลังใหญ่สีขาวนั่นด้วยกัน โดยที่เธอทับอยู่บนร่างของเขา

ริมฝีปากบางสัมผัสเข้ากับริมฝีปากอุ่นของคนข้างล่างด้วยความไม่ตั้งใจ นั่นทำเอาพัชชาเบิกตามองอีกฝ่ายอย่างตกใจ

“ถ้าคุณอยากมีอะไรกับผมแค่บอกตรงๆ ก็ได้” ชายหนุ่มยกยิ้มพร้อมจ้องมองใบหน้าหวานด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ก่อนจะพลิกกายขึ้นเป็นฝ่ายคร่อมทับหญิงสาวแทน

“มะ...ไม่ใช่นะคะ” น้ำเสียงหวานสั่นไหวปฏิเสธ

ตะวันฉายไล้นิ้วไปตามพวงแก้มที่ขึ้นแซมด้วยสีแดงอมชมพูเมื่อเจ้าของมันมีท่าทีเขินอายต่อการกระทำเมื่อสักครู่ที่จูบเขา

นัยน์ตาคมที่จ้องสบมาพร้อมกับรอยยิ้มเสน่หาเหมือนมอมเมาให้คนมองหลงใหล

ไม่ใช่แค่เฉพาะตัวตนที่แสนจะเพอร์เฟคของคุณตะวันฉายแต่เป็นเพราะภาพซ้อนทับของชายในฝันที่เธอเฝ้ารอมาตั้งแต่จำความได้มันกลายเป็นมีผลเกี่ยวข้องกัน

....................................................

เพียงยิ้มเดียวที่ได้รับพร้อมกับความห่วงใยทำให้คนมองหัวใจเต้นระส่ำยิ่งไปกว่าเดิม แม่หญิงผู้นี้เป็นผู้ใดกันใยจึงทั้งงดงามด้วยรูปโฉมแลน้ำใจไมตรี

“ขอบใจเจ้านัก แต่เกรงว่าข้าคงไม่อาจรับไว้ได้” เขาต้องการให้แม่หญิงผู้นั้นเก็บมันไว้ใช้เองจะดีกว่า ราคาค่างวดของตลับที่ใส่ยาดูแล้วก็คงจะแพงอยู่มิน้อย

“เหตุใดท่านจึงรับไว้ไม่ได้”

“ข้าเป็นเพียงคนแปลกหน้า ไม่กล้ารับของมีค่าเช่นนั้นดอก”

“แล้วท่านมีนามว่าอย่างไร บอกข้าได้หรือไม่”

“ ...แสง... แม่หญิงเรียกข้าเช่นนั้นได้”

“ส่วนข้าเจ้ามีนามว่า...อิงฟ้า... ในเมื่อเราทั้งสองต่างรู้ชื่อเสียงเรียงนามกันแล้วไม่ถือเป็นคนแปลกหน้าอีก ครานี้ท่านรับมันไว้ได้แล้วใช่หรือไม่ โปรดรับมันไว้เถิดท่าน”

หญิงสาวผู้นี้ช่างดื้อนัก แต่ทว่าน่าเอ็นดูเป็นหนักหนา สุดท้ายชายนามว่าแสงก็จำต้องรับความหวังดีนั้น

“คุณเป็นคนหนึ่งที่สะดุดตาผมมากตั้งแต่แรกเห็น และถ้าคุณไม่ติดอะไรที่จะเริ่มมีความความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดกับผม ผมก็พร้อมสำหรับคืนนี้ของเรานะครับ”


นอกจากเธอจะไม่ผลักใสเขาอย่างที่ควรจะทำแล้วยังเผลอยกแขนขึ้นคล้องรอบลำคอหนาของอีกฝ่ายพร้อมจูบตอบกลับไปอีกด้วย

ตะวันฉายขบเม้นริมฝีปากจิ้มลิ้มที่กำลังสั่นระริกอย่างอ่อนโยน ทั้งนำทางพลางตักตวงความหอมหวานจากหญิงสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า