เสพรักรสน้ำผึ้ง

เพราะความรักที่มีให้กับอาหนุ่มอัดแน่นจนล้นอก ทำให้น้ำผึ้งบุกมาหาภูผาถึงฟาร์มม้าที่แสนห่างไกล เธอหลงคิดไปว่าตัวเองคือผู้ล่า จึงตีวงล้อมเข้าคลุกวงในถึงเนื้อถึงตัวอาหนุ่มทุกครั้งที่มีโอกาส ท้าทายความอดทนของเขาอย่างกล้าหาญ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าสัตว์ร้ายที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวของภูผากำลังจะถูกปลดปล่อยออกมาเพื่อกำราบเธอโดยเฉพาะ

................................................................
“ภะ...ภูผา” หญิงสาวครางเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างเคลิบเคลิ้ม ดวงตาคู่สวยฉ่ำวาว ช่างเป็นแววตาที่เชิญชวนให้คนรังแกเสียจริง
“ว่าไงนะ” เจ้าของชื่อถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนเอ่ยถามเสียงต่ำพร่า นัยน์ตาคมกล้ามีประกายไฟปรารถนาลุกโชนเกินจะระงับเอาไว้ได้อีกต่อไป
“ก็เรียกชื่อของคุณน่ะสิ เพราะตั้งแต่วินาทีที่คุณจูบผึ้ง คุณก็ไม่ใช่อาของผึ้งอีกต่อไป...แต่คุณจะเป็นสามีของผึ้งในอนาคตอันใกล้นี้” ริมฝีปากของคนพูดบวมเจ่อ แต่ไม่เป็นอุปสรรคต่อการเรียกร้องสิทธิ์ที่ควรได้รับ
เพิ่งจะพูดจบก็ต้องยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ เมื่อภูผาดีดนิ้วลงบนหน้าผากของหญิงสาวด้วยความหมั่นไส้ นัยน์ตาลึกล้ำแฝงรอยขบขันจางๆ
“แก่แดด” เขาดุแต่กลับไม่ได้จริงจังนัก มีหรือที่คนตัวเล็กจะกลัว
“แก่ยังไงก็ไม่เท่าคุณหรอก เขาบอกว่ากินเด็กจะเป็นอมตะ คุณไม่ลองกินสักยกสองยกเหรอคะ...น้ำผึ้งคนนี้ไม่ใช่แค่หวานแต่ยังเผ็ดร้อนอีกด้วยนะ” หญิงสาวจงใจขยับเรียวขาให้เสียดสีกับกลางลำตัวของชายหนุ่ม เธอรู้ว่าเขากำลังตื่นตัวเต็มที่แล้ว
ภูผาส่งเสียงครางแหบต่ำผ่านลำคอ เขากัดกรามแน่นอย่างข่มกลั้นความหุนหันพลันแล่นเอาไว้ ถ้าไม่ได้กำราบเด็กคนนี้เห็นทีจะนอนตายตาไม่หลับ
“ไม่เสียใจภายหลังแน่นะ”
“ตั้งแต่ผึ้งมาถึงที่นี่ ยังไม่มีคำนี้ผุดเข้ามาในหัวเลยค่ะ”
“ที่ถามเพราะหลังจากนี้ ต่อให้นึกเสียใจ ก็ไม่มีโอกาสให้ถอยหลังกลับแล้ว...” ดวงตาร้อนแรงสาดประกายอันตราย ก่อนที่เขาจะบดขยี้เรียวปากแดงช้ำอย่างหนักหน่วง คำพูดอวดเก่งถูกกลืนกินจนหมดสิ้น เหลือเพียงแค่เสียงครวญครางที่เปล่งออกมาอย่างจำนน


**มาอีกแล้วกับสายโคแก่กินหญ้าอ่อน นิยายหวานๆ เบาๆ หื่นๆ(อาภู 5ห.) ไม่เน้าสาระ เน้นความฟินค่า**
ฝากอุกหนุนและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ