สังเวยรัก

โฮก!!!!
ภารดีคำรามลั่นสนั่น อาณาบริเวณการต่อสู้เต็มไปด้วยฝุ่นตลบ พญาคีรันตั้งสติได้รีบสั่งศวีระ
"ศวีระ ไปห้ามนาง!!!"
ศวีระจะพุ่งออกไป แต่แล้วสองเท้าแกร่งต้องชะงักเมื่อเสือสาวพุ่งเข้าหาเสือโคร่งหนุ่มอีกครั้งและครั้งนี้นางใช้เล็บตะปบดวงตาอีกฝ่ายจนเลือดไหลนองทั้งยังฝังคมเขี้ยวคมกริบที่คอและออกแรงฉีกร่างนั้นจนหนังฉีกขาดเลือดกระฉูด!
เขาไปไม่ทัน จังหวะนั้นมันคือการพิฆาต คมศรสิ้นใจแล้ว!
เสือสาวยังคงออกแรงฉีกร่างนั้นด้วยคมเขี้ยวและคายออกมากอง พื้นดินตรงนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาด กลิ่นเลือดคละคลุ้ง ภาพเสือโคร่งสาวกำลังกัดแทะร่างเสือคู่ต่อสู้ราวกับชำแหละเรือนร่างและคายออกมากองรวมกัน หลายผู้ต่างเบือนหน้าหนีกันอย่างหวาดกลัว
พญาคีรัน ศวีระ และธีภพหันมาสบตากันอย่างพูดอะไรไม่ออก เป็นนักรบแห่งเสือ ออกสู้ ออกไล่ล่ามาเนิ่นนานไม่เคยพบเจอผู้ใดมีการต่อสู้ที่โหดเหี้ยมอำมหิตถึงเพียงนี้
ภารดีจำแลงกายกลับมาเป็นหญิงสาว นางนั่งอยู่เบื้องหน้าโครงกระดูกแห่งเสือที่ถูกถลกหนังและเต็มไปด้วยกองเลือด คราวแรกนางตกใจ แต่เมื่อเปรียงเทียบกับความเจ็บปวดของแม่ ความรู้สึกผิดที่ทำลงไปถูกกลืนหายไปหมดสิ้น
ศวีระตรงเข้าไปหยุดตรงหน้านาง พลางมองด้วยสายตาที่ตำหนิอย่างรุนแรง
"ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เจ้าไม่มีสิทธิ์ฆ่าเขา!!'
"เขาเป็นต้นเหตุทุกสิ่ง เขาทำให้แม่ข้าตายและ.."
"แต่นี่คือเผ่าเสือ ทุกสิ่งมีโทษ มีกฎเกณฑ์ เขาทำผิดจริง แต่ท่านพ่ออาจจะให้โอกาสเขา เจ้าไม่ควรแตะต้องเขา ไหนบอกว่าต่างฝ่ายต่างจัดการในส่วนของตนเอง!"
"เขาไม่คู่ควรที่จะได้รับโอกาส!!"
ภารดีเงยหน้าขึ้นไปเถียงกลับ ศวีระขบกรามแน่นอย่างโกรธจัด
"สู่รู้!!!"
คำตะคอกต่อว่าทำให้ใบหน้าคมสลดลงด้วยความใจเสียและเพิ่งได้สังเกตว่าอีกฝ่ายโกรธ โกรธมากจริงๆ