น้องสาวบานฉ่ำ (when Jacaranda blooming)

เดือนตุลาคมถึงเดือนพฤศจิกายนของทุกปี ถ้าใครไปเยือนออสเตรเลียอาจตกหลุมรักเข้าโดยไม่รู้สึกตัว เมื่อเห็นจาคาแรนดาบานสะพรั่งไปทั่วเมือง
นิโคไลเป็นนายแบบ และเป็นลูกชายของพ่อเลี้ยงคนใหม่ เมื่อสายป่านต้องย้ายมาอยู่กับแม่ที่ออสเตรเลีย และอาศัยในบ้านของนิโคไล เรื่องราวความรักต้องห้ามของสองพี่น้องต่างสายเลือดก็เริ่มต้นขึ้น
-----------------------------
ตัวอย่าง

“คนบ้าๆๆๆ คนหลายใจปล่อยน๊ะ”
ร่างเล็กถูกจับยัดเข้าไปในรถอีกรอบ
“หยุดบ้าได้แล้ว จะแหกปากร้องไปถึงไหน นั่งดีๆ” นิโคไลตะโกนสั่งเสียงดัง ขึ้นไปนั่งคร่อมทับคนตัวเล็ก พร้อมกับใช้มือใหญ่รวบข้อมือเล็กไม่ให้ขยับ
“คนบ้า!” หล่อนยังไม่หยุด
“เธอนั่นแหละบ้า เด็กจริงๆ เลยเธอ ก็เป็นเสียแบบนี้ฉันถึงไม่อยากมีแฟนเด็ก”
“แล้วใครบังคับพี่ ไม่อยากมีก็ไม่ต้องมี”
“เถียงคำไม่ตกฟากแบบนี้พี่ก็ไม่ชอบนะ”
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบ ใครเขาขอร้องล่ะ”
“ท่าทางหยิ่งจองหองแบบนี้ก็ไม่ใช่สเปคเหมือนกัน”
“พี่ก็ไม่ใช่สเปคป่าน” ตวาดดังแว้ด
“ปากกับใจไม่ตรงกัน พี่ก็ไม่ปลื้ม”
“คนหลายใจแบบพี่ ป่านก็ไม่อยากเอามาทำพ่อพันธุ์ให้เสียชื่อวงศ์ตระกูล”
“หา…แน่ใจนะที่พูด?”
“ล้านเปอร์เซ็นต์เว้ย!”
“แบดเกิร์ล”
“แบดบอย”
“ยังไม่หยุด”
“ไปตายซะ!”
“…”
ทั้งสองหายใจดังฟืดฟาดรดใบหน้ากันไปมา ดวงตาประสานจ้องจิกไม่กะพริบ จู่ๆ หัวใจเขาก็เต้นโครมครามไม่ต่างจากหัวใจดวงเล็กของสายป่าน
นิโคไลก้มลงจูบปากเชิดหยิ่งอย่างเผลอไผล ก่อนจะถอนออก จ้องมองสบตาเด็กสาวที่กำลังจ้องมองเขาเหมือนลังเลไม่ต่างกัน
“แม่-งเอ๊ย!” สบถเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะโถมปากระดมจูบเหมือนยอมจำนนต่อแรงปรารถนา สายป่านกอดรัดร่างกำยำแน่นขึ้น ยิ่งเขาทำให้หล่อนโกรธ ก็ยิ่งอยากร่วมรัก บ้าสิ้นดี! เธอคิด ไม่รู้ผีห่าซาตานตนไหนดลใจ จะเรียกสถานการณ์แบบนี้ว่าอย่างไรก็สุดจะบรรยายเป็นภาษามนุษย์