รักร้ายเล่ห์พยัคฆ์

พยัคฆินทร์ เปรียบดัง พญาเสือโคร่ง สมความหมายของชื่อ แต่ความหวาดกลัวในอดีต ถูกแทนที่ด้วยกำแพงแห่งอารมณ์ร้ายรุนแรง และความความเย็นชาในจิตใจ ข้าวขวัญ...หญิงสาววัยใส ผู้เดินเข้าถ้ำเสืออย่างไม่รู้ตัว เธอจะช่วยเยียวยาให้หัวใจพยัคฆ์ร้ายที่มืดมิดมานาน กลับมาสดใสขึ้นอีกครั้งได้หรือไม่...

............

“นั่งสิ จะยืนค้ำหัวฉันหรือไง” เขาทักเมื่อทรุดนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวของชุดนั่งเล่นเล็กแล้ว แต่เธอยังยืนมองรอบด้านของโถงรับแขกตาโตปากหวออยู่ จนเสียงของเขาทำให้เธอสะดุ้งและพยักหน้ารับคำทันที พร้อมรีบก้าวไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวอีกตัว
“เธอชื่ออะไร”
“คะ? อ๋อ...หนูชื่อข้าวค่ะ”
“ชื่อจริงนามสกุลละ”
“หนูชื่อ นางสาวข้าวขวัญ ธาดาวรวงศ์ แต่หนูไม่ได้มาสมัครงานจริงๆ นะคะ”
“แล้วทำยังไงให้คนของฉันดึงเธอเข้าไปในห้อง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้านหนึ่งที่เธอตวัดค้อน “เข้าไปในห้องนั้นมันก็เริ่มดูตัวทำงานแล้ว”
“ก็ไม่ได้มาสมัครทำงาน ก็บอกแล้วนี่คะ มาเที่ยวต่างหาก” เธอว่าเสียงดังขึ้นอย่างเริ่มหงุดหงิด แล้วนั่งขมวดคิ้วนิ่วหน้าถอนหายใจแรง ก่อนจะตวัดสายตาค้อนเขาอีกรอบ หากก็ไม่กล้าจ้องนานได้แต่เสหลบสายตามองรอบห้องที่สวยงามแทน “ก็บอกตั้งแต่หน้าห้องจนในห้อง จนออกมาแล้ว ก็ยังจะพาขึ้นมาสัมภาษณ์อีก”
“สัมภาษณ์...” เขาทวนคำก่อนจะหัวเราะในลำคอ อย่างนึกขันหญิงสาวตรงหน้า ไร้เดียงสาเหลือเกิน...
“แล้วคุณชื่ออะไรอะคะ หนูบอกชื่อแล้ว คุณไม่เห็นแนะนำตัวเองบ้างเลย”
คนถูกถามกลับถึงกับผงะไปนิดหน่อย ดวงตาสีเทาประกายฟ้าเบิกค้าง ก่อนจะหรี่ลงและหัวเราะขันเบาๆ “เธอไม่เคยเที่ยวกลางคืน หรืออ่านนิตยสารหรือข่าวสังคมเลยรึ”
“ไม่อะ เรียนก็หนักแล้ว ทำงานพิเศษอีก” ตอบตามตรงแล้วกะพริบตามองเขากับผู้ชายมาดนิ่งในชุดดำที่เดินเข้ามาเสิร์ฟไวน์แดงให้เขา แล้วก็เดินถอยออกไปอีก “คุณเป็นเจ้าของที่นี่เหรอคะ”
“อือ...” เขาจิบไวน์แล้วตอบรับในลำคอ เห็นเธอทำตาโตแล้วอ้าปากหวออีกรอบก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มขัน ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวเสียงห้าว “ฉันชื่อเสือ...ส่วนชื่อจริง นายพยัคฆินทร์ จิระกิจวาณิช”
“พญาเสือโคร่งก็มา...” เสียงใสๆ จากคนฟังชื่อจริงที่แปลว่า พญาเสือโคร่ง แถมชื่อเล่นก็ชื่อ เสือ ไปอีก เริ่มพึมพำอย่างเกรงๆ ก่อนจะยกยิ้มในหน้าไปหาเขา และพยายามเอาตัวรอดจากถ้ำเสือแห่งนี้...

............