อุ้มรักรับจ้าง

“แก้มหอม แก้มหอม”
แก้มหอมผุดลุกขึ้นจากที่นอน โผเข้าหาอ้อมกอดของวัสวรรณราวลูกนกต้องการหาไออุ่น
“ไม่เป็นไรนะ แก้มหอมแค่ฝันร้าย” มือนุ่มลูบหลังไหล่แม่ท้องอย่างต้องการปลอบปโลม
เพียงครู่แม่ท้องก็ค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่น
“ฝันอะไร เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย”
“แก้มหอมฝันว่า พี่วิลกับพี่รัตถ์จะมาเอาลูกไปค่ะ แล้ว...พี่หลิวก็… ก็ไม่รักแก้มหอมแล้วเหมือนกัน”
“โถ… ไม่เป็นไรนะ ฝันก็แค่ฝัน ในความเป็นจริงคือ พี่รักแก้มหอมมากนะ รู้หรือเปล่า” สิ้นคำพูดนั้น วัสวรรณก็ประคองดวงหน้างามให้แหงนเงยขึ้น แล้วบรรจงประทับจูบที่ริมฝีปากอุ่นนุ่มแผ่วเบา ค่อยๆ หยอกเย้าเคล้าเคลียอย่างทนุถนอม ราวกลัวกลีบดอกไม้งามจะชอกช้ำ
“พี่ไม่มีทางพรากลูกไปจากแก้มหอม ไม่มีทางมีคนอื่นได้หรอก พี่หลงภรรยาคนนี้จะแย่อยู่แล้วนะ ถ้าไม่เชื่อ พี่จะยืนยันให้ดู”
สิ้นคำพูดนั้น วัสวรรณก็เลื่อนไล้ริมฝีปากสำรวจไปทั่วทุกอณูกายของหญิงสาวคนรักอย่างรู้จักมักคุ้นกันดีว่าอะไรเป็นอะไร