การบริหารรัฐกิจยุคหลังสมัยใหม

แนวคิดแบบหลังสมัยใหม่ (postmodern) เกิดขึ้นมาในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 โดยเริ่มปรากฏครั้งแรกในสาขาศิลปะและวรรณคดีวิจารณ์ และแพร่ขยายเข้าสู่สาขาปรัชญา สาขาทางด้านสังคมศาสตร์ สาขารัฐศาสตร์และการบริหารรัฐกิจในที่สุด โดยในส่วนของสาขาการบริหารรัฐกิจนั้นมีการเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงแนวคิดไปจากการบริหารรัฐกิจในยุคสมัยใหม่ (modern) เป็นอย่างมาก เช่น แนวคิดเกี่ยวกับประสิทธิภาพ แนวคิดเกี่ยวกับผลประโยชน์สาธารณะ แนวคิดเกี่ยวกับนโยบายสาธารณะและแนวคิดเกี่ยวกับการบริหารจัดการ เป็นต้น

แนวโน้มของการบริหารรัฐกิจที่มุ่งไปสู่แนวคิดแบบหลังสมัยใหม่นับเป็นเรื่องที่น่าสนใจและเป็นเรื่องที่ท้าทายเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากแนวคิดดังกล่าวเป็นการปฏิเสธหรือถอยห่างออกจากตัวแบบระบบราชการของเวเบอร์ (Max Weber) และระเบียบวิธีการศึกษาแบบวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นแนวคิดการจัดองค์การและวิธีการหาความรู้กระแสหลักที่ครอบงำการบริหารจัดการในยุคสมัยใหม่ โดยแนวคิดในยุคสมัยใหม่เกี่ยวกับวิธีการจัดหน่วยงานสาธารณะและวิธีการได้มาซึ่งความรู้กำลังถูกตั้งคำถามถึงความถูกต้องชอบธรรม และถ้าหากอิทธิพลของแนวคิดแบบหลังสมัยใหม่มีมากขึ้นแล้ว ตำราทั้งหลายเกี่ยวกับการบริหารจัดการภาครัฐในยุคสมัยใหม่ก็อาจจะต้องมีการปรับปรุงแก้ไขอย่างขนานใหญ่หรืออาจจะต้องมีการเขียนขึ้นใหม่ทั้งหมด เพื่อให้สอดคล้องกับแนวคิดการจัดหน่วยงานและวิธีการหาความรู้ภายใต้กรอบแนวคิดของยุคหลังสมัยใหม่

ในหนังสือเล่มนี้ ผู้เขียนได้สำรวจแนวคิดทฤษฎีต่างๆ ในยุคหลังสมัยใหม่ และนำเสนอแนวทางในการนำแนวคิดทฤษฎีเหล่านั้นไปประยุกต์ใช้ในการบริหารรัฐกิจ และได้ชี้ให้เห็นถึงแนวโน้มของการบริหารรัฐกิจว่ากำลังดำเนินไปสู่รูปแบบใหม่ในเชิงคุณภาพ โดยการบริหารรัฐกิจยุคสมัยใหม่ (modern) กำลังค่อยๆ เสื่อมความนิยมลง และแนวคิดของการบริหารรัฐกิจยุคหลังสมัยใหม่ (postmodern) ค่อยๆ เพิ่มความสำคัญขึ้นตามลำดับทั้งในเชิงทฤษฎีและในแง่ของการปฏิบัติ