แสงตะวันส่องใจ (ตอนพิเศษ) ด้วยรักจากตะวันดวงเดิม

“คุณเปิดกล่องดนตรีกล่อมลูกทั้งคืนเลยหรือ”
“ไม่หรอกค่ะ พอหลับสนิทก็ปิดได้แล้ว เวลางอแง เปิดเพลงนี้กล่อมทีไรเป็นสงบลงได้ คงคุ้นหูมาตั้งแต่อยู่ในท้อง แต่ก่อนฉันเปิดฟังวันละหลายๆ รอบ”
แม้จะพยายามเล่าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่ดุจลดายังไม่วายสะเทือนใจเมื่อนึกถึงอดีต
เธอผ่านวันเวลาอันแสนเงียบเหงาและเหว่ว้ามาได้เพราะเพลง ‘Dream’ ที่เธอและกสิดิษฐ์เคยเปิดฟังเสมอระหว่างที่ใช้ชีวิตร่วมกันที่ภูเก็ตอย่างมีความสุข
“เพลงของเรา ผมจำได้ไม่ลืม ผมเองก็เปิดฟังทุกครั้งที่คิดถึงคุณ” เขาดึงมือเธอมากุมไว้
“ดุจลดา คุณช่วยรับคำขอโทษจากผมได้ไหม ผมผิดที่อ่อนแอ ทิ้งคุณตามคำสั่งของคุณแม่ ทำให้คุณต้องเจ็บปวด...ผมเคยคิดว่าตอนที่แยกจากคุณเจ็บปวดที่สุดแล้ว แต่พอกลับมาเห็นคุณกับลูกต่อสู้ชีวิตกันเองโดยที่ผมไม่มีส่วนร่วมเลยแม้แต่น้อย กลับเจ็บเสียยิ่งกว่า เหมือนใครเอามีดเสียบเข้ากลางอก”

หัวใจของดุจลาดกลับสงบลงอย่างน่าประหลาด เมื่อตัดสินใจเลิกกังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ถ้าในภายภาคหน้า

แต่ตอนนี้ เธอขอเลือกที่จะเปิดใจ ลองเสี่ยงเดินบนเส้นทางที่มีแสงสว่างและอบอุ่นของแสงจากตะวันดวงนี้ที่ชื่อกสิดิษฐ์ พัฒนะกิจจา....อีกครั้ง

บทสรุปของความรักอันแสนประทับใจระหว่างหญิงสาวผู้พิการทางสายตากับเพล์บอยหนุ่มใหญ่จาก "แสงตะวันส่องใจ" จากผลงานของนักเขียนที่มีสโลแกนประจำตัวว่า "ถ้าไม่หน่วง ไม่ใช่พรรณสิริ"