โมรารัตติกาล

ในความมืด...มีอันตราย
ในความมืด...มีมายาแห่งอดีตกาล
แต่ในความมืดที่สุดของที่สุดนั้น
ยังมีรอยรักแฝงเร้นอำพราง

ยังเคยยินเรื่องราวของหินโมราแห่งความมืด พลอยโบราณล้ำค่าที่อาจนำพาใครบางคนหวนสู่อดีต มันจึงเป็นสุดยอดปรารถนาของเขา...ผู้ซึ่งมีเพียงความแค้น ต้องการเปลี่ยนวันแห่งความพ่ายแพ้ให้กลายเป็นชัยชนะ 'ชามัล'ยังรอคอยวันที่มือคู่นี้จะเอื้อมคว้าไปถึงอัญมณีเม็ดนั้น... โมราแห่งรัตติกาล

จากขุมทรัพย์เร้นลับ โมราสีเลือดยังคงล่อตาล่อใจ ทว่ามีเพียงเธอ...'สิตารา' เด็กหญิงคนนั้นที่คู่ควรจะครอบครองอำนาจของมัน
ชีวิตชามัลจึงตกเป็นทาสแห่งโมราและจำเป็นต้องมีเธออย่างช่วยไม่ได้ จำต้องเอาใจสารพัด งัดเสน่ห์ขึ้นมาทำให้สิตาราหลงใหล ทั้งที่บางเวลานึกอยากผลักไสทอดทิ้งเธอไป ก็ทำไมคนผู้ทรงอำนาจที่ใครๆ ต้องกลัวอย่างเขา ถึงต้องมายอมลงให้สาวน้อยคนนี้ด้วย!!
.......................

เธอรู้สึกถึงมือที่โอบรัดของคนที่คร่อมอยู่ติดหลัง ชามัลในร่างมนุษย์ผู้ชายกำลังเอาหน้าซุกหลังเธออยู่ ทุกอย่างของเขาเปลือยและเปียกลื่นยิ่งกว่าของเธอ แม้อยากจะทำเย็นชาใส่แค่ไหน แต่เจอแบบนี้สิตาราก็ถึงกับร้องอุทานออกมาพลางแอ่นเอวหลบ ยิ่งทำให้บั้นท้ายของเธอหยอกล้อกับเขาสนิทแนบขึ้นไปกว่าที่ควรจะเป็น
อสรพิษหนุ่มรู้สึกคล้ายจะเป็นบ้า เมื่อเด็กสาวที่กลายมาเป็นเจ้าสาวปลุกเร้าอารมณ์เขาขึ้นมาได้จนถึงขีดสุด เขาอยากจะกระชากชั้นในชิ้นน้อยๆ ที่เหลือนั้นทิ้งไปแล้วร่วมรักกับเธออย่างป่าเถื่อนที่สุด
...ให้มันรู้ไปว่าจะมาทิ้งกันอย่างนี้ไม่ได้เป็นอันขาด!
ริมหูสาวน้อยแดงก่ำขึ้นอย่างน่ารัก ร่างกายเธอก็เป็นของเขามาตั้งแต่เด็กๆ เขาเคยสิงอยู่ในตัวเธอ ต่อให้ในใจเธอนั่นเลยด้วยซ้ำ! จะมาขับไล่ไสส่งกันง่ายๆ ได้ละหรือ
“ฉันไม่รู้ว่าเธอหนีจากเกาะเงามาท่าไหน แต่ถึงโกรธก็พูดกันก่อน ให้ฉันตั้งตัวติดบ้าง ว่าทุกอย่างมันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง” ชายหนุ่มลดเสียงลงเบาคล้ายแทบไม่กล้ายอมรับออกมา แตะจูบไล่เรื่อยไปตามหัวไหล่มน เป็นไปอย่างอ่อนโยนยิ่ง ราวกำลังสัมผัสเจ้าสาวผู้บริสุทธิ์ในคืนวันแต่งงาน “รู้ไหม...ฉันไม่เคยไม่ห่วงเธอ ตลอดมาฉันแทบบ้า แต่พยายามปกปิดความอ่อนแอในใจเอาไว้”