วิวาทร้ายกลายรัก

“ปากดีแบบนี้ สงสัยอยากโดนจูบ” เขาเอ่ยขณะที่มิลลดาเริ่มก้าวถอย แต่เขาก็กระชากเธอเข้าหาอีกครั้ง “ทำไม กลัวเหรอ” คิ้วเข้มกระตุกขึ้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

“ทำไมฉันต้องกลัวด้วย” มิลลดายังปากแข็งทั้งที่รู้สึกหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย แต่พยายามทำใจดีสู้เสือ ยอมหักไม่ยอมงอ “ถ้ากลัว ฉันก็คงไม่แต่งกับคุณ” ดวงตากลมโตเริ่มไม่ค่อยมั่นใจกับการสบตาเขานานจนเกินไปนัก เธอหลบตาเรียวคมนั้นวูบหนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้นจ้องต่ออย่างไม่คิดยอมแพ้

“หึ” อคินส่งเสียงหึออกมาจากลำคอ “ก็ดี ไม่กลัวก็ดี ผมชอบ” เขาเอ่ยพร้อมกับรั้งร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด มิลลดาผงะทำท่าจะถอยหนีด้วยความตกใจ แต่ช้าไปเมื่อเขาครอบครองเธอเอาไว้ในอ้อมกอดได้เสียแล้ว

“นี่ จะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ก็ไม่ได้ทำอะไร” อคินเอ่ยพร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมา จนมิลลดารับรู้ได้ถึงลมหายใจของเขา เธอพยายามถอยใบหน้าหนี เพื่อเว้นระยะห่างให้มากที่สุด ขณะที่อคินเอ่ยต่อด้วยสายตาไม่น่าไว้วางใจ “ก็บอกแล้วไงว่าหิว ในเมื่อหิวข้าวแล้วไม่ได้กินข้าว งั้น...ผมกินคุณแทนแล้วกัน”