วิวาห์หวาน

“พราวฟ้า!” เขาเรียกเธอด้วยเสียงดุดัน ออกแรงบีบต้นแขนกลมกลึงเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยต่อว่า “อย่าทำเป็นเก่ง และอวดดีต่อหน้าฉัน”
“ทำไมคะ? คุณจะทำอะไรฉันได้...” หญิงสาวโต้กลับเสียงสูง ก่อนจะอุทานเมื่อคนตรงหน้าใช้ลำแขนแข็งแกร่งตวัดรัดรอบเอวเธอไว้
“เอ๊ะ!”
“ฉันย่อมทำอะไรกับเธอก็ได้ ในเมื่ออีกไม่นานเธอต้องแต่งงานกับฉันอยู่แล้ว”
“ใครว่าฉันจะแต่งกับคุณ! ไม่มีทาง! ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าถึงยังไงฉันก็ไม่มีวันยอม! ”
คำประกาศนั้นดูเหมือนจะทำให้คุณชายภควัตโมโห จนลืมตัวปิดเสียงใสๆอวดดีนั้นด้วยเรียวปากหยักได้รูปของตนเอง เขาบดจูบอย่างหนักหน่วง ไม่ปรานีเพื่อเป็นการลงโทษ
นานช้ากว่าชายหนุ่มจะถอนริมฝีปากออก และก็ต้องเจ็บแปลบจนชาไปทั่วใบหน้าเมื่อโดนฝ่ามือพิฆาตของพราวฟ้าสะบัดใส่
เผียะ!
“เลว!!”
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบซีกหน้าด้านซ้ายของตัวเอง ประกายตาเรืองรองดุจไฟผลาญ
“ฉันเตือนเธอแล้ว พราวฟ้า ถ้าเธอยังตะโกนด่าว่าฉันอีก ฉันจะทำโทษเธอด้วยวิธีเดิม”