ซ่อนรักใยสวาท

“คุณเพชรคะ วันนี้น้ำจะพาลูกไปซื้อของน่าจะกลับตอนบ่ายๆ นะคะ” หญิงสาวทำใจกล้าขอภัทรพล แต่ในใจนั้นกลับหวั่นกลัวกับสายตาแสนเย็นชานั้น สายตาที่ฆ่าเธอทั้งเป็นตลอดเวลาที่เกิดเรื่อง
“ธุระของเธอที่ว่านั้นนะ ที่ไหนละ ฉันกำลังจะออกไปข้างนอกจะได้สงเคราะห์ให้ไปด้วย”
คำพูดของชายหนุ่มทำให้ธารารัตน์หน้าตึง ถ้าจะถามแบบนี้สู้อยู่เฉยๆ เสียยังดีกว่า
“ไม่เป็นไรหรอกน้ำกับลูกไปเองได้ ไม่รบกวนคุณเพชรหรอกค่ะ” ว่าแล้วก็อุ้มหนูน้อยน้ำชาแล้วเดินออกไป แต่ทว่ายังเดินไปไม่ถึงไหนก็มีเสียงกัปนาทดังตามมาติดๆ
“อวดดี ทั้งแม่ทั้งลูก” ว่าแล้วก็สืบเท้าเขาไปใกล้ร่างบางจับหัวไหล่มนทั้งสองบีบเขาหาหันทั้งๆ ที่หญิงสาวอุ้มลูกน้อยอยู่ “คุณเพชรปล่อยน้ำนะคะ น้ำเจ็บ” หญิงสาวบอกเพื่อให้เขาปล่อย แต่ชายหนุ่มกลับบีบแรงกว่าเดิม
“คนอย่างเธอรู้จักคำว่าเจ็บปวดด้วยหรอธารารัตน์ ห๊ะ!!! ฉันถามว่าเธอรู้จักมันด้วยหรือ” หญิงสาวน้ำตาคลอ กอดลูกน้อยไว้แน่น กลัวลูกจะหล่นลงไป เด็กหญิงภัทรนันท์ที่เห็นมารดาบอกว่าเจ็บ จึงรีบแกะมือของภัทรพลออกจากต้นแขน
“คุณเพชรปล่อย แม่น้ำ แม่น้ำเจ็บแล้ว”
“เงียบ!! อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวฉัน”
ว่าพลางสะบัดแขนออกส่งผลให้ทั้งแม่ทั้งลูกร่วงลงไปกองกับพื้น ชายหนุ่มเองก็ตกใจกับภาพที่เห็นไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ สองแม่ลูกกระเด็นล้มลงกับพื้น เมื่อตั้งตัวได้ ธารารัตน์รีบลุกขึ้นแล้วเข้าไปอุ้มเด็กหญิงที่นอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ๆ