ณ ปางบรรพ์

สองสาวสะพรั่งวัยเดียวกันนอนบนที่นอนกว้าง เจ้าหญิงทรงไต่ถามเรื่องของเพ็ญโสภา เธอเล่าว่า แม่ของเธอแก่มาก เริ่มป่วยและครอบครัวของเธอมีกันเพียงสองคนและยากจนมาก หากไม่เข้าถวายตัว แม่ของเธอจะลำบาก
เพ็ญโสภาเล่าทั้งน้ำตา สร้างความสงสารให้เจ้าหญิงยิ่งนัก เจ้าหญิงทรงขยับกาย ลุกขึ้นมองหน้าเศร้า ก่อนจะก้มลงและจูบเบา ๆ ที่หน้าผากเนียนของเพ็ญโสภา
“หลับตาซะ พักซะเจ้า เจ้าล้าจากการถวายงานเจ้าพ่อ พักซะนะ ไม่ต้องวิตกอะไรอีก เจ้าพ่อจะทรงเลี้ยงดูแม่เจ้าเป็นอย่างดี”
เพ็ญโสภายิ้มบาง ๆ ทั้งน้ำตา เธอปิดเปลือกตาลง น้ำตาไหลเป็นทางสองข้างแก้ม ท่ามกลางจิตใจแสนเศร้าคละเคล้าสั่นไหว จากจุมพิตของเจ้าหญิง
เจ้าหญิงยกมือน้อย ๆ ปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวย พลางยิ้มมองความสวยงามตรงหน้า แม้ในยามเศร้าเจ้าก็ยังสวยนัก
หัวใจเจ้าหญิงสั่นไหว…
เกิดอะไรขึ้น ไม่เคยเป็นแบบนี้…
สองหญิงสาววัยเดียวกันนอนกอดกันบนที่นอนอย่างไม่รู้สึกตัว ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นแบบนี้ทุกวัน จนกระทั่งวันนี้…เพ็ญโสภาถูกเจ้าเหนือหัวเรียกหา ทุกวันเจ้าหญิงไม่รู้สึกอะไร แต่ทำไมวันนี้ เจ้าหญิงทรงหงุดหงิดเมื่อเพ็ญโสภาต้องไปถวายงานให้บิดา
เพ็ญโสภากลับมาที่ห้องนอนของเจ้าหญิง ในกลางดึก เธอทำทุกอย่างในความเงียบด้วยเกรงว่าเจ้าหญิงจะตื่น เธอชำระร่างกาย ก่อนจะย่างกายขึ้นบนแท่นบรรทมของเจ้าหญิง
เสียงสะอื้นเบา ๆ ทำให้เพ็ญโสภาต้องยกหน้ามอง
“เจ้าหญิง”
เธอเรียกเบา ๆ
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาหันมาอย่างเชื่องช้า พร้อมคว้ากอดเพ็ญโสภา
“เราไม่อยากให้เจ้าไปถวายงานเจ้าพ่อเลย”
จะทำอย่างไรได้ ไม่มีใครกล้าขัดความต้องการของพระองค์ได้
“หลับตานะเจ้าคะ ดึกแล้ว”
เพ็ญโสภาจัดร่างบางของเจ้าหญิงให้นอน เธอยิ้มมองก่อนจะก้มจูบเบา ๆ ที่แก้มนุ่ม
เจ้าหญิงมองใบหน้าสวยของเธอ เผยยิ้มมองหน้างดงาม ก่อนจะส่งสองมือประคองใบหน้านั้นมาจุมพิต เพ็ญโสภาอ่อนโอนตาม ด้วยความต้องการของใจที่เกิดขึ้นทีละน้อย อย่างไม่รู้สึกตัว