มนตราวาริษา

วาริษา สาวน้อยแรกรุ่นดรุณี ทะเลสาบสีน้ำเงินนำพาเธอสู่ดินแดนที่ไม่รู้จัก เธอจะทำเช่นไรเมื่อต้องอยู่ที่นี่โดยปราศจากคนที่เธอรัก...

เมื่อเธอต้องหลงมาอยู่ในยุคโบราณ เจอกับชายแปลกหน้าครั้งแรก ก็จ้องแต่จะลวนลามเธอ เธอเกลียดเขาที่สุด โชคดีที่เธอต้องเข้าไปอยู่ในวัง จึงไม่เจอกับเขาอีก แต่ไฉนเขากลับเป็น องค์ชาย ไปซะนี่!

------------------------------------------------------------------------

“นี่เจ้า! บังอาจกล้าทำกับข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ” น้ำเสียงพูดรอดไรฟัน ฟังดูเหี้ยมเกรียมนัก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับพระองค์อย่างนี้มาก่อน
“แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำกับคนเลวๆ อย่างนาย” ใบหน้างามทำใจกล้าเชิดหน้าต่อว่าอย่างท้าทาย
“คำก็เลวสองคำก็เลว ได้...งั้นเจ้าจงรู้ไว้คนที่ทำให้ข้าเจ็บ คนเลวคนนี้มันจะทำให้เจ็บยิ่งกว่า” ตรัสจบพระพักตร์แกร่งก็ฉกวูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังเผยอจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่กลับต้องกลืนคำพูดนั้นลงคอไปแทน
“อุ๊บ!...อื้อ ปล่อยนะ” เสียงน้อยสั่งอู้อี้อยู่ในลำคอ ‘นี่...นี่ฉันถูกจูบ!?’

-----------------------------------------------------

“อย่า!”
“ทำไมล่ะ ข้ารักเจ้า ต้องการเจ้า เป็นของข้าเถอะนะเจ้า” เฆมินทร์พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเว้าวอน
“อ๊าย!...ไม่ได้นะ ฉันยังเด็กอยู่นะนายจะมาทำอะไรแบบนั้นไม่ได้” ใบหน้างดงามหลบหนีริมฝีปากร้อนรุ่มที่จุมพิตซุกไซร้ไปทั่วใบหน้า ลำคอและเนินอกอิ่ม ใจดวงน้อยเต้นตึกตักโครมครามกับสัมผัสอันวาบหวามนี้ มือน้อยพยายามผลักไสเต็มที่
“หึ เด็กที่ไหนกัน เท่าที่สัมผัสเจ้าก็ไม่มีอะไรเด็กนี่นา”