ขอบคุณความเหงาที่ทำให้สองเรามารักกัน

กิ่งไผ่ขบกรามแน่นกรอด พลางกำหมัดแน่นด้วยความเสียฟอร์ม ที่เห็นคนรักเก่าของเขาได้พบกับคนรักใหม่ที่ดีกว่าและมีฐานะดีกว่าเขา
เขาจูงมือโรสเดินออกจากร้านด้วยความโมโห จนโรสเองก็อดทนที่จะถามกิ่งไผ่ขึ้นมาไม่ได้
“นี่เธอยังคงรักนังใบเฟริ์นอยู่ใช่ไม๊..คงเสียดายและหวงมันมากสินะ” โรสเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยความน้อยใจ พลางเดินไปเปิดประตูรถที่จอดอยู่ด้านหน้าร้านแล้วเข้าไปนั่งในรถในอาการที่มีใบหน้าบูดบึ้ง
“ไม่หรอก..ที่รัก ผมก็แค่ไม่ชอบเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก ไป..เรากลับไปที่คอนโดของผมกันดีกว่า มีอะไรให้เราทำอีกตั้งเยอะนะที่รัก” กิ่งไผ่ยิ้มหวานพลางหอมแก้มโรสเสียฟอดใหญ่ เพื่อง้อโรสและจูบแถมโรสด้วยอีกหนึ่งจูบอันเนิ่นนาน
กิ่งไผ่ค่อย ๆขับรถยนต์หรูออกจากร้านในขณะที่โรสอยู่ในอาการเคลิบเคลิ้มและยังคงซึ้งกับรอยจูบของกิ่งไผ่อยู่
ณ คอนโดหรูริมทะเลของกิ่งไผ่ที่พ่อของเขาซื้อไว้ในยามที่ต้องมาพักผ่อนสมองและชารต์แบตเตอรีให้กับตัวเขาเองและเหล่าบรรดาสาว ๆของเขา
กิ่งไผ่พาโรสเข้าห้องพัก แล้วไม่รีรอที่จะสนองอารมณ์ใคร่ของเขาพร้อมที่จะจับจองตีตราโรสเอาไว้เป็นเจ้าของ เพราะเพียงเพื่อจะช่วยเหลือพ่อของเขาที่ธุรกิจกำลังจะล้มละลาย
…แต่ก็หารู้ไม่ว่า...ธุรกิจของครอบครัวโรส ก็เช่นเดียวกัน เนื่องจากได้รับผลกระทบจากการที่นักท่องเที่ยวกลัวโรคระบาดโควิดอยู่ในขณะนี้
เมื่อความต้องการของเธอและเขาตรงกัน...ก็ยากที่จะยับยั้งได้ เพราะต่างฝ่ายต่างก็มีวัตถุประสงค์ของตัวเองอยู่แล้วคือ...ต่างคนต่างมีความหวังที่จะควบรวมกิจการของครอบครัว
“อา...ซี๊ด โรส ทำไมคุณถึงน่ากินแบบนี้ ซี๊ด...” กิ่งไผ่หยุดจูบโรสแล้วพลางใช้มือปลดเสื้อผ้าของโรสออกกองที่พื้นอย่างง่ายดาย
โรสในร่างบางเปลือยกายล่อนจ้อนนอนอยู่บนเตียงนุ่มผ้าปูเตียงสีขาว โชว์สัดส่วนเนินเว้าน่ามองทำเอาน้องชายของกิ่งไผ่ชูคอตั้งชันผ่านกางเกงขาสั้นลำลองสำหรับเดินเที่ยวชายหาดปูดโปนขึ้นมาเพื่อรอคอยเวลาพิชิตดอกไม้สวยของสาวโรส
ชายหนุ่มถอดกางเกงและเสื้อยืดของเขาออกด้วยสติที่ไร้การบังคับควบคุมใด ๆ แล้วก้าวขึ้นเตียง โน้มตัวลงจูบ และไซ้ซอกคอหอมของโรสอย่างหื่นกระหาย
ลิ้นนุ่มร้อนฉกจ้วงปลายยอดถันของหญิงสาวอย่างได้อารมณ์สลับกับเสียงร้องครางอันดังของโรส หญิงสาวที่ใช่ว่าจะมีความบริสุทธิ์มาก่อน