ผมมาจากอนาคต

ติ๊ง เสียงเรียกเข้าของแอฟพลิเคชันไลน์ดังขึ้น เรียกความสนใจจากฝ้ายเด็กสาววัยสิบหก ที่เก็บโทรศัพท์ราคาแพงแสนแพงแต่ค่อนข้างเก่าอยู่ในมือ
SOS Say : สวัสดีครับ ผมซอส
Faii Say : คุณเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้หรือคะ ฉันเก็บได้
ฝ้ายตอบกลับไป เธอไม่อยากจะได้ของๆใครนักหรอก
SOS Say : ครับ โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของคุณ ผมมาจากอนาคต
ฝ้ายแค่นหัวเราะออกมา จะบ้าหรือมาจากอนาคต เขาคิดจะเล่นตลกอะไรกันนะ
Faii Say : คุณจะบ้าหรือ
SOS Say : ผมพูดจริงๆ ไม่งั้นจะผมจะบอกให้ไหม? ว่าอนาคตจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
.
.
.
กันติชาไม่เชื่อและไม่อยากเชื่อว่า ผู้ชายคนที่เคยคิดว่าไม่มีตัวตนเป็นคนที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือมากกว่า 3 ปีจะมีตัวตนขึ้นมาจากการที่เธอเพียงเก็บโทรศัพท์มือถือของใครบางคนได้ เธอจึงเลือกจะหนีจากความฝันที่อยากให้เป็นความจริงเหลือเกินนั่นด้วยการปิดโทรศัพท์มือถือและหายไป จนกระทั่งเวลาผ่านไป 8 ปีวันที่เธอได้พบกับใครบางคนที่เหมือนกับใครบางคนที่เธอคิดว่าไม่มีตัวตนคนนั้น
“กันติชาค่ะ จากยัวร์ดรีมสไตล์…มาพบคุณทยากรค่ะ”เธอมาถึงตรงเวลาพอดิบพอดี และทยากรชอบคนตรงเวลา เป็นเหตุผลที่เธอต้องออกจากบ้านที่กรุงเทพมาจันทบุรีตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้
“ค่ะ คุณซอสรออยู่แล้วค่ะ”กันติชาสะดุดกับคำว่าคุณซอสนั่น เธอขาแข็งก้าวตามแม่บ้านในชุดเครื่องแบบสีเปลือกไข่ไม่ออกเสียแบบนั้น
“คุณซอสหรือคะ”
“ค่ะ คุณทยากร ชื่อเล่นของท่านชื่อคุณซอสค่ะ…เชิญทางนี้เลยนะคะ”กันติชากอดแฟ้มเอกสารกับสะพายกระเป๋าเป้ที่มีคอมพิวเตอร์เดินตามเข้าไปในบ้าน
“อีกอย่างที่ผมไม่ได้บอก ที่นี่จะเป็นเรือนหอให้ว่าที่เจ้าสาวของผม…ทำให้ดีล่ะ ไม่อยากให้เจ้าสาวของผมต้องผิดหวัง”มือเรียวสั่นระริกอย่างบอกไม่ถูก แต่เสี้ยววินาทีมันก็เต้นแผ่วลง…ราวกับว่าเธอกำลังอกหัก เหลวไหลนะฝ้ายเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเสียหน่อย เขาเป็นแค่ลูกค้า
“ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่ฝ้าย…”สายตาของเขามองหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับพึมพำออกมา