เธอชื่อโรส

นิ้วเรียวเอื้อมไปเปิดสวิทซ์ไฟภายในคอนโดหรู แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้งโหยงสุดตัวเมื่อเห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งรอเธออยู่ก่อนหน้าแล้ว
“คุณ!” เรียวปากสีชมพูดุจกุหลาบแรกแย้มเผลอเรียกชื่อเขาออกไป
“อ้อ! ที่แท้พูดได้หรอกเหรอ แล้วแกล้งทำตัวเป็นใบ้ทำไม?” ชายหนุ่มถามออกไป
‘บ้าจริง ความลับแตกจนได้พรุ่งนี้เราก็จะไปอยู่แล้ว’ หญิงสาวสบถในใจ
ร่างบางรีบหันหลังกลับเพื่อจะเตรียมหนีออกจากห้อง แต่กลับถูกลูกน้องร่างใหญ่ของเขาสองคนที่ยืนปักหลักอยู่ไม่ห่างจากจุดที่เธอยืนแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ที่ชุ่มสารบางอย่างโปะลงบริเวณจมูกโด่งอย่างรวดเร็ว
ร่างระหงอ่อนระทวยลงอย่างช้าๆ แต่ก่อนที่เธอทรุดลงสู่พื้นห้องอันเย็นเฉียบ ร่างใหญ่ของอรรณพก็ตรงดิ่งเข้ามาอุ้มร่างนั้นกลับไปวางลงบนเตียงนอนนุ่มเสียก่อน
“ออกไปข้างนอกได้แล้ว”เขาสั่งลูกน้อง
“ครับนาย” สองคนนั้นรับคำ
ลับหลังลูกน้อง อรรณพเดินกลับมาสำรวจเรือนร่างที่สลบไม่ได้สติอยู่บนเตียงอีกรอบ พลางก็หยิบหนังสือเดินทางของเธอที่เขาค้นเจอในห้องนี้ขึ้นมาดูอีกคราว
“โรสิตา โรส แมคคราวน์ สัญชาติอเมริกัน เธอมาทำอะไรที่นี่กันแน่ห๊าโรส แกล้งทำตัวเป็นใสซื่อ เธอต้องการอะไรกัน”
ความรู้สึกเจ็บใจที่เสียรู้ผู้หญิงตัวเล็กๆ พุ่งปรี๊ดเข้าหาอรรณพอีกรอบ นี่เขาเผลอเก็บงูเห่ามาเลี้ยงได้ตั้งสองอาทิตย์โดยไม่รู้ตัวเลยหรือ
มือใหญ่เอื้อมไปหยิบเชือกที่เขาเตรียมไว้ก่อนจะนำมาผูกแขนและขาของเธอไว้จนแน่น จากนั้นเขาก็นั่งรอเวลาให้อีกคนฟื้นอย่างใจเย็นเพื่อทำการรีดพิษแม่งูสาว
ริอาจเป็นงูเห่าใช่ไหมโรส ดีเลย เขาจะเป็นพังพอนสอนมวยงูพิษตัวนี้ให้รู้หลาบจำเสียบ้าง....ไม่รู้หรืออย่างไรกันเขารู้มาตั้งหลายวันแล้วว่าเธอพูดได้

โรส...เธอเป็นใคร มาจากไหน มาทำไม ติดตามในเล่มนะคะ