ดอกเข็มริมทิวสน

เธอคือดอกเข็มที่ไม่มีใครต้องการ
สูญเสียพ่อ ญาติมิตรไม่เหลียวแล
สังคมต่อว่า...พ่อตายและขายตัวเองกิน
แต่เธอจะไม่ให้ค่ากับเสียงคนเหล่านั้น
เพราะย่าจันทร์และปู่ทองได้สอนเธอเอาไว้ว่า
'หมามันเห่า เราก็ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วรู้ได้ไงว่ามันด่า'

++++++

อริเมทเดินไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเด็กสาวที่ยังก้มหน้า เมื่ออยู่ต่ำกว่าคนที่นั่งบนเก้าอี้จึงทำให้เขาได้เห็นว่าเธอยังร้องไห้ มือหนาจับมือของเด็กสาวอย่างปลอบประโลม อีกมือนำผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้กับเธอ
“ฮึก ๆ พ่อจะไม่เสียใจใช่ไหม ที่เข็ม เข็ม...หยุดร้องไห้ไม่ได้ เข็มเจ็บจังเลยอาทิวสน” เด็กสาวเงยหน้าถาม เธอเจ็บจนพูดไม่ออก มีก้อนน้ำตาหรืออะไรบางอย่างจุกอยู่ตรงคอหอย จะกลืนก็ไม่ลงจะคายก็ไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือน้ำตาที่ไหลออกมา
“พ่อจะต้องภูมิใจในตัวเข็มมาก วันนี้เข็มอดทนเพื่อพ่อ เข็มไม่เอาคำพูดของคนพวกนั้นมาใส่ใจ บอกอาสิว่าถ้าเป็นแต่ก่อนเข็มจะไม่ลุกขึ้นด่าพวกเขา”
“ฮึก ๆ เข็มอยาก เข็มอยากเอาเก้าอี้ทุบพวกเขา เข็มอยากด่า เข็มอยากตบให้คนพวกนั้นได้รู้ อยากสั่งสอนทั้งหัวหงอกหัวดำ ที่มันกล้ามาว่าพ่อเข็ม พ่อเข็มไม่ได้ขายเข็ม พ่อไม่ได้ทำแบบนั้น! ฮึก ๆ ฮื้อ ๆ” ดอกเข็มเจ็บใจที่ไม่ได้ทำ เผลอระบายอารมณ์ด้วยการกดเรียวเล็บลงกับมือของอริเมทโดยไม่รู้ตัว
แรงสัมผัสที่เล็บจิกลงบนเนื้อทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าเด็กสาวเจ็บปวดมากแค่ไหน เธอกำลังเจ็บปวดและทุกข์ใจอย่างมาก
“วันนี้เข็มเก่งมาก เข็มเข้มแข็งมาก เป็นดอกเข็มที่เข้มแข็งมากครับ”
ดอกเข็มโถมร่างกายกอดชายที่อยู่ตรงหน้า คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกคิดถึงพ่อร้อยเท่าพันทวี คำพูดคำเดียวกับพ่อที่เฝ้าบอกเธอทุกคืนวัน ให้เธอเป็นดอกเข็มที่เข้มแข็ง ผ่านปัญหาทุกอย่างไปให้ได้