สิ้นสวาท

"ภูชิต นี่คุณเห็นฉันเป็นอะไรกัน คุณคิดว่าหัวใจของฉันนั้นทำด้วยเหล็กด้วยหินหรืออย่างไร ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะทนอยู่ในสภาพแบบนั้นได้อีก คุณนี่มันเห็นแก่ตัวมากเลยนะ"
หญิงสาวตัดพ้อต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ดวงตาคู่สวยสีแดงระเรื่อขึ้นมาด้วยความคับแค้นใจเป็นที่สุด เมื่อภูชิตเห็นท่าทางของภรรยาที่แสดงความเจ็บปวดออกมามากมายขนาดนั้น ก็ทำให้เขาถึงกับต้องนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เมื่อเห็นด้านที่อ่อนแอของเธอหลุดออกมาเช่นนี้ ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างใจเย็นว่า
"มา..ผมเองก็ไม่ได้คิดว่าจะอยู่ในสถานการณ์ที่น่าละอายแบบนี้ไปตลอดหรอกนะ ผมเองก็รู้ว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้แน่ แต่ผมจะพยายามหาทางแก้ไขทุกอย่างๆ ดีที่สุด คุณจะรอผมอีกสักหน่อยไม่ได้หรือ..?"
เขาพูดขณะที่กำลังจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้นอย่างอ้อนวอน
"รอหรือคะ? แล้วมันจะกี่วันกี่เดือนหรือกี่ปีกันล่ะคะภู แล้วในระหว่างที่รอนี่ล่ะ ฉันจะอยู่ในฐานะอะไรของคุณกัน เป็นเมียหลวงที่อยู่บนหิ้งแล้วต้องนอนร้องไห้ทุกคืน หรือว่าอยู่เพื่อรอปาฏิหาริย์ให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิม เช่นนั้นใช่ไหมคะภู?"
คราวนี้กลับเป็นภูชิตเสียเองที่ต้องนิ่งงันไปกับคำพูดที่จี้ใจดำของเขาที่เธอนั้นพูดออกมา ธันวาที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ในบ้านมาพักหนึ่งแล้วนั้น เห็นท่าทางของมาลินีที่ดูไม่ค่อยโอเคนัก ก็นึกเป็นห่วงเธอขึ้นมามากมายเสียจนไม่สามารถที่จะนิ่งเฉยอยู่แบบนั้นได้อีกต่อไป จึงตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไปทันที..