ม่านราคี

“ว้าย! โอ้ย!” เพราะความเร่งรีบทำให้เธอไม่ทันระวังตัวจนสะดุดล้ม ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นบริเวณข้อเท้าคือสิ่งแรกที่รู้สึก ก่อนภาพเงาดำๆ ของใครบางคน จะปรากฏขึ้นต่อสายตาในนาทีต่อมา
“คิดจะหนีไปจากที่นี่ หูตาเธอมันควรต้องไวกว่านี้แม่ตัวดี!” คำพูดที่มาพร้อมย่างก้าวอันเชื่องช้าของคนตรงหน้าทำให้ถอยหลังหนีอัตโนมัติ ยอมรับว่าไม่มีครั้งไหนที่เขาทำให้เธอรู้สึกกลัวได้เท่ากับครั้งนี้มาก่อน
“ปะ…ปล่อยเพลินไปเถอะนะคะคุณกฤษณ์ เพลินไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วยจริงๆ จะให้เพลินไปสาบานที่ไหนก็ได้ เพลินไม่รู้จริงๆ ว่า พี่เพชรกับคุณว่าน อะ... โอ้ย!” เสียงหวานจำต้องหุบลงเมื่อถูกกระชากให้ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรุนแรง ความเจ็บที่เท้าหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะบอกให้เขารู้ คิดเอาเองว่านอกจากเขาจะไม่สงสารกันแล้วนั้น เขาคงจะทำทุกวิถีทางให้เธอเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมก็เท่านั้น
“ทางเดียวที่เธอจะหนีไปจากที่นี่ได้คือต้องตายเท่านั้นจำไว้” กฤษณ์ตวาดลั่นก่อนจะกระชากแม่ตัวดีให้เดินตามกันกลับบ้าน ไม่สนเลยสักนิดว่าการถูกลากมาตลอดทางนั้นมันจะทำให้หล่อนต้องตกอยู่ในสภาพแบบไหน เจ็บเท่าไหร่ สิ่งเดียวที่เขาสนตอนนี้คือการสั่งสอนหล่อนให้ได้รู้สำนึก ว่าสิ่งไหนที่เขาเกลียดอย่าริอาจทำมัน!
“ถ้าฉันไม่สั่งห้ามใครเสนอหน้าขึ้นไปชั้นบนเด็ดขาด!” สิ้นคำสั่งร่างบอบบางที่ร่างกายบอบช้ำไปด้วยการถูกลากมาเป็นเวลานานก็ถูกอุ้มพาดบ่า มันทำให้เธอกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากใครหลายๆ คนที่ได้แต่ยืนแน่นิ่ง แม้จะสงสารเด็กสาวจับใจ แต่ใครเลยจะกล้ายื่นมือเข้าไปห้ามในเมื่ออีกคนนั้นมีศักดิ์เป็นถึงเจ้านายของตน