จดหมายถึงลูก 2

ลูกเคยได้ยินประโยคที่ว่า “ไปเจอขุมทรัพย์แล้ว แต่ไม่ได้เอากลับมา” หรือเปล่า ประโยคนี้หากอธิบายสั้นๆ ก็เปรียบได้กับคนคน หนึ่งออกเดินทางไปตามลายแทงแผนที่ที่บอกทางไปเจอขุมทรัพย์ เขาดั้นด้นเดินทางแบบสู้อุปสรรคทุกเรื่อง เพื่อให้เขาไปให้ถึงให้ได้ ระหว่างทางเขาพบเจอปัญหาและอุปสรรคมากมาย ที่เขาต้องเสียเวลาหยุดแก้ บางปัญหาแก้ง่าย แต่หลายๆ ปัญหา เขาถึงขั้นนั่งคอตกและอยู่ในอาการปาดเหงื่อ กว่าที่จะเอาชนะสําเร็จและเดินต่อไปได้

ตลอดเส้นทาง เขานั่งคอตก นั่งปาดเหงื่อ ไม่รู้จะกี่รอบต่อกี่รอบ จนเขาเกิดความรู้สึกในใจขึ้นมาได้ในวันหนึ่ง หลังจากออกเดินทางมาไกลว่า เขาได้อะไรบางอย่างที่มีค่า

อะไรบางอย่างนั้นก็คือ วิธีการเดินทางที่ไม่ให้เกิดปัญหาที่ต้องนั่งแก้ไข ทําให้ระยะทางที่เหลือเป็นอะไรที่ไม่ได้ยากเย็นแสนเข็ญ ในตอนแรกที่ออกเดินทางมา เขาเดินด้วยความเข้าใจใหม่ ซึ่งก่อนออกเดินทาง เขาไม่รู้ซะด้วยซ้ําว่าวิธีการที่จะเดินไปให้ถึงขุมทรัพย์เร็วที่สุด มีวิธีการอย่างไร

ไม่เพียงแต่เขารู้วิธีการ เขายังรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในใจเขา บางอย่างที่ว่านั้นก็คือ ความสุข ความสงบ ความปล่อยวาง ที่แปลกเหลือเกินว่ามันเกิดขึ้นทดแทนความรู้สึก โลภอยากได้ขุมทรัพย์ แบบที่ตัวเขาเองก็รู้สึกแปลกใจ ว่าทําไมการเดินทางไปหาขุมทรัพย์ กลับจะทําให้เขารู้สึกว่า ขุมทรัพย์ไม่ได้มีความหมายมากแบบแต่ก่อนเลย

ยิ่งเดิน เขาก็ยิ่งรู้จักจิตใจของตัวเอง เขาเริ่มเข้าใจใหม่ได้ว่า แหล่งสร้างความสุขที่ไม่ต้องถูกซื้อด้วยเงินอยู่ภายในตัวเขา เกิดขึ้นได้เอง ในขณะที่เขากําลังเดินทาง

จากการที่เขาเฝ้าสังเกตความสุขที่เกิดขึ้น และตั้งคําถามในใจตลอดเวลาว่าเพราะอะไร มันเป็นเพราะอะไร แล้ววันหนึ่งคําตอบก็ปรากฏว่ามันเป็นเพราะเขาหยุดคิดอยากได้ (โลภ) ขุมทรัพย์ ทําให้ ไม่มีตัวเขาในฐานะผู้อยากได้เกิดขึ้น เขาลืมภาวะของการมีตัวเขาไปโดยสิ้นเชิง ทั้งๆ ที่เขาก็กําลังอยู่ในเส้นทางไปหาขุมทรัพย์ แต่กลับหยุดคิดเรื่องความอยากได้ขุมทรัพย์ คงเหลือแค่การคิดต่อวิธีไปให้ถึงขุมทรัพย์เท่านั้น

และเมื่อไปถึง เขาก็รู้ซึ้งในใจอย่างชัดเจนต่อเรื่องสําคัญที่เขาไม่รู้เลยก่อนออกเดินทางว่า “การเดินทางให้อะไรกับเขามากกว่าการไปถึง” เพราะเมื่อไปถึง เขาก็พบความจริงขั้นสุดยอดว่า ที่เขาคิดจะเอาขุมทรัพย์มาสร้างความสุข แท้จริงแล้ว เขาเองต่างหากสร้างความสุขให้กับตัวเขาเองได้โดยไม่ต้องใช้เงินซื้อหา แค่เพียงเขาออกเดินทางเท่านั้น เขาก็พบเจอตัวเองที่มีขุมทรัพย์อยู่ภายในมันเป็นขุมทรัพย์ที่จะเจอได้ ต่อเมื่อออกเดินทางเท่านั้น

ขุมทรัพย์ภายในตัวที่เขาเจอ ก็คือปัญญาไงล่ะลูก ปัญญาที่เกิดจากการสังเกตและเรียนรู้จิตใจของตัวเขาเอง จนรู้ว่า เมื่อไม่เกิดตัวเขาในทางความคิด (อุปาทาน) อาการความยึดมั่นถือมั่น (อยากได้ขุมทรัพย์) ก็ไม่เกิดขึ้น ทําให้จิตใจของเขาเกิดอาการสงบ และสุขแบบยากที่จะอธิบายเป็นภาษาพูดได้

เมื่อความสงบเกิดขึ้นกับเขามากพอและลงลึกในจิต จิตของเขาก็ เกิดอาการตรัสรู้

อาการตรัสรู้นี่แหละลูก ทําให้การเดินทางไปหาขุมทรัพย์ของเขายุติลง เขาจึงหันหลังกลับ และเดินทางเข้าไปหาประตูที่อยู่ในใจเขาแทน เพราะข้างหลังประตู เป็นอะไรที่มีค่ามากกว่าขุมทรัพย์

บันทึกที่พ่อเขียนถึงลูกทั้งหมดนี้ ก็เพื่อพาลูกไปหาประตู ประตูใจที่เมื่อลูกผลักมันเข้าไป ลูกจะพบทางเดินหรืออริยมรรคมีองค์แปด อันเป็นเส้นทางพาลูกไปสู่ความสําเร็จตามที่ลูกฝัน

ทางเดินสายมรรคแปดนี้ เต็มไปด้วยความสุข ความเบิกบาน ความสงบใจ ที่ลูกจะรู้ซึ้งว่า ตัวลูกไม่มี ความทุกข์ไม่มี มีแต่การเดินทางที่ให้ผลเป็นความสําเร็จสถานเดียว

อยากได้อะไรจะสมหวังลูก ถ้าลูกเดินในเส้นทางสายนี้

อ่านบันทึกของพ่อให้จบ อ่านมันบ่อยๆ ทําความเข้าใจให้ดีๆ แล้วลูกจะเจอประตู

รักลูก

ชาย กิตติคุณาภรณ์
www.fpmcource.com
www.advicefpm.com
E-MAIL : sumrej2011@gmail.com