ก่อนตายค่อยมาคุยกัน

เผอิญตอนนี้ผมอายุได้แค่สองขวบกว่าๆ แต่จะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของผมก็ไม่ทราบได้ ผมเริ่มเห็นภาพชีวิตของคนที่อยู่ ในวัยผู้ใหญ่ที่ผมสัมผัสได้ว่า ภาพที่เห็นทั้งหมดเป็นภาพเมื่อในอดีต ดูมันช่างมีความลึกลับอย่างไรบอกไม่ถูก
ผู้ใหญ่ที่อยู่ในภาพเป็นชายวัยสามสิบเศษ ผมนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าผมเคยเห็นเคยรู้จักผู้ชายคนนี้ที่ไหน นอกจากผู้ชาย คนนี้แล้ว ผมยังคุ้นหน้าคนอีกสี่คน ซึ่งภาพคนเหล่านี้วนเวียน ผลัดกันฉายให้ผมได้เห็นอยู่ในจิตสํานึกตลอด เวลาว่างเมื่อไหร่ ผมจะต้องเอามือกุมขมับจ้องภาพเหล่านี้ในใจและขบคิดตลอด เวลาว่าคนเหล่านี้คือใครทั้งๆ ที่ผมไม่เคยเห็นคนเหล่านี้มาก่อน เลยในชีวิต

ภาพที่โดดเด่นดูจะน่ากลัวเป็นพิเศษ เห็นจะเป็นภาพของผู้ชายที่ผมว่าอายุประมาณ 30 ปีเศษนี่แหละ ผู้ชายคนนี้ประสบอุบัติเหตุรถชนอัดกับต้นไม้ใหญ่แต่ไม่เป็นอะไร ผู้ชายคนนี้ชอบมาหาผมในความฝัน มาเล่าเรื่องแปลกๆ ให้ผม ได้ฟังตลอดเวลา ทําให้ผมอดนึกถึงไม่ได้เมื่อยามตื่นนอนขึ้นมา

ผมอยากจะบอกแม่ของผมว่า ที่ผมดูมีอาการวิตกกังวล ไม่แจ่มใสเบิกบานเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ก็เพราะชายคนที่ผมว่า นี่แหละ แต่ผมไม่รู้จะบอกแม่อย่างไร เพราะตอนนี้ผมยังพูดไม่ได้เลย

อย่างเวลาผมอยากจะเล่นของเล่น ก็เหมือนมีอะไรมาบอกไม่ ให้ผมเล่น เสียเวลาเปล่า ให้ผมลองเล่นเปิดหนังสือภาพเล่มโตๆ ดูและจินตนาการว่า ตัวผมกระโดดลงไปอยู่ในภาพ ซึ่งเมื่อผมทดลองดู ผมก็หายไปอยู่ในภาพได้ บ่อยครั้งที่ผมต้องวิ่งหนี เสือ บางทีผมก็ขับเครื่องบินอยู่บนท้องฟ้า เมื่อวานผมก็เพิ่งไปว่ายน้ำกับปลาวาฬกลางมหาสมุทร ดูเหมือนชายคนนี้จะ กระซิบบอกผมตลอดเวลาให้หาความสุขกับตัวเองห้ามหาจากของเล่น

อย่างมีเด็กข้างบ้านมาเล่นที่บ้านผม เสียงกระซิบนี้ก็บอกผมอีกว่า อย่าคบค้าสมาคมกับเด็กข้างบ้านเลย เขากับผมชอบ ไม่เหมือนกัน เล่นกันไปก็ทําให้ผมเสียความเป็นตัวของตัวเอง สู้เอาเวลามาเปิดหนังสือดูดีกว่า เสียงนั้นบอกผมตลอดเวลา ให้ผมอยู่กับตัวเอง เป็นเพื่อนตัวเองให้ได้ เพราะหากผมเป็นเพื่อนตัวเองไม่ได้ โตขึ้นผมจะลําบาก

อย่างเวลาผมโกรธ จะร้องไห้ก็จะมีเสียงมาคอยเตือนคอยดุผมว่ายังไม่เข็ดหลาบอีกเหรอกับความโกรธ โกรธไปก็ตาย ไม่โกรธก็ตาย สู้ไม่โกรธจะดีกว่า จะได้เอาเวลามาคิดเรื่องที่ตัว ผมยังไม่รู้ตลอดเวลา ผมจะมีอาการน้ำลายยืด มันเป็นเพราะเสียง กระซิบมาคอยบอกให้ผมสงบ เมื่อผมเกิดอาการสงบน้ำลายของผมก็ยืด


เมื่อคืนนี้เอง ขณะที่ผมนอนดูดขวดนมอยู่ จู่ๆ ผมก็เห็นภาพชายคนที่ผมว่า ผมเห็นเขามีแฟนมีลูกสาว มีพ่อ มีแม่ เขาเดินตรงมาที่ผม เอื้อมมือมาลูบคลําขยี้ผมของผม แถมยังเอามือสองข้างมาหยิกแก้มของผมให้ยืดออกจากกัน เพื่อให้หน้าของผมดูตลกยิ่งขึ้น ในขณะที่สายตาของผมก็ยังอยู่ในอาการวิตก คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน ผมไม่รู้ว่าชายคนนี้ทําแบบนี้เพื่ออะไร

จริงๆ แล้วผมก็รู้สึกดี ที่ชายคนนี้สามารถสื่อสารกับผมได้ เขาพูดกับผมโดยใช้ภาษาของผม ซึ่งเป็นภาษาที่แม่กับพ่อของผมก็ ไม่รู้ ผมถามเขาไปว่า น้ามาคุยเรื่องแปลกๆ ให้ผมฟังทําไม ผู้ชายคนนี้ตอบผมว่า ถ้าไม่คุยเรื่องที่สมควรจะคุยกับผมในตอนนี้โตขึ้นผมจะลืมและผลลัพธ์จากการลืมมัน จะทําให้ผมทนทุกข์ทรมานกับการใช้ชีวิต และจะไม่มีทางประสบความ สําเร็จได้ตอนที่ผมโตเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งถึงวันนั้นทุกการคุยจะไม่ให้ประโยชน์อะไร เพราะผมจะปิดกั้นไม่ยอมรับความจริง สมอง ของผมจะผลิตความคิดที่ทําให้ผมเป็นคนมีเหตุมีผลมากจนผมไม่สามารถจะเห็นความจริงที่ถูกต้องได้ และเมื่อถึงวันนั้นจะไม่มีทางอื่นที่จะคุยให้ผมเข้าใจอะไรๆ ได้ นอกเสียจากว่าก่อนตายค่อยมาคุยกัน

มันมีรายละเอียดของการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้มากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งเครียด ผมหยิบขวดนมวางเอาไว้ที่ข้างหมอน ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก พูดกับชายคนนี้ในใจ บอกว่ามีเรื่องอะไรที่ผมจะต้องรู้บ้าง ผมพร้อมแล้วที่จะรู้ความจริง

วินาทีนี้ ผมมีอาการสงบแบบบอกไม่ถูกจริงๆ แล้วผมก็เริ่ม เห็นภาพ...

ชาย กิตติคุณาภรณ์
www.fpmcource.com,
www.advicefpm.com,
E-MAIL : sumrej2011@gmail.com