ทูนหัวของบ่าว

ตระการจ้องมองเด็กสาวด้วยใบหน้าไม่พอใจ จนเมวรินต้องหดคอ

“ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว เธอต้องหาทางกลับไปเข้าใจไหมเหมียว”

“แต่มันเป็นคำสั่งของคุณท่านกับคุณหญิงนะคะคุณชาย เหมียวจะทำอะไรได้ละคะ” เมวรินตอบกลับเสียงอ่อย

“ไม่รู้ล่ะเธอต้องหาทางเอาเอง ไม่งั้นเธอเจอดีแน่!” พูดจบก็เดินหนีเข้าห้อง เพื่อจะกลับไปนอนต่อ เพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืน พอมาถึงเตียงกว้างก็ทิ้งแผ่นหลังลงนอนอย่างสบายใจกำลังจะหลับตา

“ว้าวววววววววววววววววว ในที่สุดดด ฮะ ๆ ๆ”

เสียงหวีดร้องหน้าห้อง ทำให้ตระการตกใจ กระเด้งตัวขึ้นราวกับติดสปริง รีบลุกลงจากเตียงไปเปิดประตู

ภาพเด็กสาวยกสองมือปิดหู สองเท้ากระโดดไปมาราวกับคนบ้า ทำเอาชายหนุ่มถึงกับอ้าปากค้าง

เมวรินสัมผัสได้ว่ามีคนจ้องมอง ค่อย ๆ หันหน้าไปดู พอเห็นสีหน้าเจ้านายก็รู้สึกอับอายจนทำอะไรไม่ถูก

เลื่อนมือลงช้า ๆ ยืนขาชิดตัวตรง สองมือจับกันบิดไปบิดมา “เอ่อ แหะ ๆ” หัวเราะแห้ง ๆ ส่งไปให้ผู้ที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงประตู “พอดีเจอหนูตัวใหญ่นะคะคุณชาย”

ชายหนุ่มมองเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายยังสติดีอยู่ไหม “เด็กบ้า!”

ปัง.....

เสียงประตูปิดใส่หน้าเมวริน แต่มีหรือเจ้าตัวจะสนใจ ชูสองกำปั้นเสมอใบหน้าฉีกยิ้มกว้าง “เหมียว สู้ ๆ”



ตระการพึ่งจะงีบหลับไปได้แค่แป๊บเดียว

เพล้ง............

ต้องลุกนั่งด้วยความตกใจอีกครั้ง “ยัยเหมียว!!” เสียงรอดไรฟันดังขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะลุกลงจากเตียงด้วยความหงุดหงิด

ประตูถูกกระชากเปิดออกพร้อมกับใบหน้าถมึงทึงของเจ้านายหนุ่ม

ทำเอาเมวรินที่กำลังก้มเก็บเศษแก้วสะดุ้งโหยง รีบลุกขึ้นยืน ยกสองมือโบกเป็นพันลวัล “เหมียวเปล่านะคะคุณชาย หนูตัวเมื่อกี้มันทำ” เด็กสาวปฏิเสธเสียงอ่อย

“หนู? ฮึ! แต่ฉันว่ามันน่าจะเป็นแมวจอมซุ่มซ่ามมากกว่ามั้ง”

“ไม่ ๆ หนูค่ะหนู หนูจริงจริ๊ง เหมียวไม่ได้โกหกคุณชายเลยสักนิดเดียวนะคะ”

“ถ้ายังรบกวนฉันอีกล่ะก็ คอยดูว่าฉันจะจัดการเธอยังไง ยัยแมวโง่!!”

ปัง...

ฟู่ ... เมวรินยกมือลูบอก ด้วยความโล่งใจ “แหม... แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย” เด็กสาวบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะก้มลงเก็บเศษแก้วอีกครั้ง