ภรรยาท้ายเรือน

"นายท่านให้มาบอกว่าอีกหนึ่งก้านธูปจะไปเยี่ยมบิดาของคุณหนูฉินเหลย จึงให้คุณชายไปด้วยเจ้าค่ะ"
หลวนซีเงยหน้าขึ้นมาจากตำราด้วยแววตาชะงักสงสัย เขาไม่ได้สงสัยเรื่องที่นางมาบอก แต่สงสัยน้ำเสียงของนางที่ทั้งเบา ทั้งขาดห้วงและดูเศร้า และเมื่อได้พิจารณาดวงหน้าของนางที่เศร้าหมองและไม่ยอมสบตาก็อดไม่ได้ที่จะห่วงคววามรู้สึก
"เจ้ากำลังรู้สึกไม่ดีที่ข้าจะไปที่เรือนนั้นและจะได้พบกับฉินเหลย"
เขาดักคออย่างรู้ทัน
"ข้าไม่ควรรู้สึกเช่นนั้นเจ้าค่ะ"
"เจ้าห้ามความรู้สึกเหล่านี้ได้หรือ เจ้ากำลังโกหกตนเอง เจ้าจะไม่รู้สึกอะไรได้อย่างไรในเมื่อเจ้าเป็นภรรยาของข้า"
"คำว่าภรรยา คุณชายควรเก็บไว้ยกย่องคุณหนูฉินเหลยดีกว่าเจ้าค่ะ"
"แล้วเมื่อคืนข้ากับเจ้า จะให้เรียกว่าอะไร"
หลวนซีย้อนถามเสียงหงุดหงิด
"หากเป็นภรรยา ข้าเป็นได้เพียงภรรยาบ่าว ภรรยาท้ายเรือนที่มอบความสุขให้นายแค่เป็นครั้งคราว แต่เทียบไม่ได้กับภรรยาที่ปรารถนาจะรักและยกย่อง"
"เจ้าต้องการให้ข้ายกย่องเจ้า?"
"ไม่เจ้าค่ะ ข้าต้องการให้คุณชายรู้ว่าระหว่างเราไม่มีวันที่จะเป็นอื่น คุณชายจึงควรที่จะเก็บคำว่าภรรยาไว้ ไม่ควรเอ่ยคำนี้กับข้า"
ซูซิ่นฝืนยิ้ม ก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากเรือนนอนของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ หลวนซีได้แต่มองตาม แปลกที่เขารู้สึกสงสารและห่วงความรู้สึกของนางจนไม่มีอารมณ์จะไปหาฉินเหลย