หนี้รักพันใจ

จะมีอะไรทุกข์ไปยิ่งกว่าการมีรักแล้วไม่มีทางที่จะสมหวังในรักเล่า รสรินนอนมองหน้าคมคร้ามแดดของผู้ชายที่เป็นเจ้าของตัวและหัวใจของเธอแล้วน้ำตาไหลเงียบๆเพียงลำพัง คนสถานะแบบเธอคงได้แต่มองเขาอยู่เงียบๆจากมุมของตัวเองแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนถึงวันที่เขาจะเจอคนที่เพียบพร้อมเทียบเคียงกับเขาทั้งหน้าตาและฐานะทางสังคม ถึงวันนั้นเธอคงต้องไป

มันเป็นเรื่องโง่ที่สุดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่มีทางเป็นไปได้ในชีวิตจริง อีกทั้งเธอยังมีสถานะเป็นเพียงแค่คู่นอนแก้เบื่อของเขาก็เท่านั้น

#########################################

“รินไม่ได้ตั้งใจจะจับคุณภูนะคะ รินรับรองว่าจะอยู่เงียบๆที่จังหวัดอื่นไม่มายุ่งเกี่ยวกับคุณภูอีก ขอแค่อย่าพรากลูกไปจากรินหรือสั่งให้รินไปทำลายลูกเลยนะคะ...รินทำไม่ได้จริงๆ” ร่างบอบบางสะอื้นจนตัวโยน

ภูมินทร์นิ่วหน้า “พูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวบ้างไหม” เสียงดุๆที่ภูมินทร์ไม่เคยใช้กับเธอทำให้รสรินยิ่งร้องไห้

ร่างสูงรวบคนตัวเล็กแล้วยกขึ้นมานั่งบนตักกว้างเอาคางวางเกยกับบ่าบอบบางของเธอไว้ “เห็นผมเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ภูมินทร์ประท้วง

“รินกำลังจะใจร้ายพรากหัวใจไปจากผม” ภูมินทร์กระชับอ้อมแขน “แล้วผมจะอยู่ต่อไปได้ยังไง”

รสรินสะอื้นหนักขึ้น เขาพูดแบบนี้แปลว่าเขาต้องการจะยึดลูกไว้คนเดียวหรือ

“รินจะเอาลูกหนีไปจากผม ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวได้จริงๆเหรอ” ภูมินทร์ไม่มีทางปล่อยให้รสรินและลูกหลุดไปจากมือแน่