เลือน...ราง

...เมื่อไหร่กันที่ท่านมองจ้าด้วยสายตาเยี่ยงนี้
...เมื่อไหร่กันที่ท่านมองข้าด้วยสายตาไร้ความรู้สึกใดๆ
...เมื่อไหร่กันที่ท่านมองข้าด้วยสายตาเย็นชาเยี่ยงนี้
....ความรักของเราจืดจางไปตั้งแต่เมื่อใด ..ไม่สิความรักที่ท่านจืดจางตั้งแต่เมื่อใด
...เมื่อใดกันที่ไม่มีรักของเรา มีแต่ข้าที่รักท่าน
....เมื่อใดกันที่มือของท่านที่จับมือข้าเย็นจืดไร้ความอบอุ่นใดๆ
.....เมื่อไหร่ที่ท่านไม่เหลือรักให้ข้าแล้ว
...ท่านทิ้งข้าไว้บนหอคอย ส่วนท่านมีบุปผางามมากมายล้อมรอบ
....ท่านบีบให้ข้าอยู่ริมหน้าผา บีบให้ข้ากระโดดลงหน้าผาแห่งความเดียวดายอย่างเลือดเย็น
.....ท่านเย็นชาถึงเพียงนี้เมื่อใด ข้ามิอาจรู้ได้
ข้ารู้เพียงความรักของท่านเลือนลางจนข้ามิอาจสัมผัสได้
....รักของเราเหลือแต่เพียงข้าที่จมอยู่กับซากหักพังเพียงเดียวดาย