รักปักอก

เธอ...ไม่เคยรักใคร แต่ดันมารักเขา

เขา...ไม่คิดจะรักใคร แต่ดันหลงรักเธอ


เขาขยับใกล้เข้ามาตอนไหนไม่รู้ ตราบกระทั่งสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกัน รมณก็ยังนั่งเฉย จดจ้องอยู่ที่ดวงตาเป็นประกายชวนสั่นสะท้านคู่นั้น เธอมีโอกาสได้เหลือบลงมองริมฝีปากสีเข้มแค่เสี้ยวอึดใจก่อนที่มันจะสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ...รมณพริ้มปิดดวงตาลง ปล่อยให้บทเพลงแห่งจุมพิตดำเนินไปอย่างที่มันควรเป็น

นุ่มนวล...อ่อนหวาน...และเหมือนนานเป็นนิรันดร์ กว่าหิรัณย์จะปลดปล่อยกลีบปากอ่อน สบตากันเขาคล้ายจะได้สติขึ้นมา แต่ไม่ยักถอยห่าง ยังคงอยู่ใกล้ชิดจนได้ไออุ่นของลมหายใจ

“ขอโทษ ผมห้ามตัวเองไม่ได้” เขาเอ่ยเสียงพร่า

“แล้วทำไมต้องห้าม” เสียงเธอพร่าสั่นยิ่งกว่า จากนั้นเขาจูบเธออีกครั้ง เล็มไล้ริมฝีปาก หยอกยั่วกับเรียวลิ้น กวาดเก็บความหวานหอมอันแสนรัญจวนจากเธอมาสู่ตัวเขา

รมณถึงกับต้องหอบหายใจเมื่อเขาปล่อยเป็นอิสระ

“คราวนี้ไม่ขอโทษนะ ผมตั้งใจ” เสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างแก้ม จูบผะแผ่วไปจนถึงริมหู

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”

เขาคลอเคลียแนบชิด พรมจูบไปทั่วหน้า ก่อนบรรจบซ้ำที่กลีบปากอิ่ม จากนั้นรมณก็อิงศีรษะกับบ่ากว้าง สงสัยว่าเขาคิดว่าเธอใจง่ายหรือเปล่านะ ถึงยอมให้กอดจูบง่ายๆ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมต้องยอม แค่รู้สึกดี ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้ใจเต้น วาบหวามแบบนี้เลย...